Nakaz ścisłej i autonomicznej wykładni art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału przepis ustanawiający jurysdykcję szczególną przewidzianą w art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 powinien być przedmiotem wykładni autonomicznej i ścisłej (zob. podobnie wyrok z dnia 12 września 2018 r., Löber, C-304/17).

Wyrok TSUE z dnia 12 maja 2021 r., C-709/19

Standard: 81813 (pełna treść orzeczenia)

Jako że właściwość sądu miejsca, w którym nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę, stanowi regułę jurysdykcji szczególnej, podlega ona ścisłej wykładni, która nie może wykraczać poza wypadki wyraźnie określone w rozporządzeniu.

Stosowanie krajowych koncepcji prawnych w ramach rozporządzenia nr 44/2001 [1215/2012] prowadziłoby do powstania rozbieżnych rozwiązań między państwami członkowskimi, co byłoby z uszczerbkiem dla celu tego rozporządzenia polegającego na ujednoliceniu przepisów dotyczących jurysdykcji (zob. analogicznie wyrok z dnia 7 lutego 2013 r. w sprawie C-543/10).

Ponadto rozwiązanie polegające na uzależnieniu identyfikacji łącznika od kryteriów oceny wywodzących się z krajowego prawa materialnego byłoby niezgodne z celem pewności prawa, ponieważ w zależności od prawa właściwego działania danej osoby podjęte w innym państwie członkowskim niż państwo sądu, przed którym zawisł spór, mogłyby zostać zakwalifikowane jako zdarzenie wywołujące szkodę do celów ustalenia jurysdykcji albo nie. Takie rozwiązanie nie pozwalałoby w istocie pozwanemu na racjonalne przewidzenie, przed który sąd może zostać pozwany.

Wyrok TSUE z dnia 16 maja 2013 r., C-228/11

Standard: 81842 (pełna treść orzeczenia)