Jurysdykcja ogólna na podstawie art. 4 rozp. 1215/2012 w sporach ze stosunku ubezpieczenia

W przypadku gdy sekcja 3 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 nie ma zastosowania do roszczenia ze względu na brak występowania strony słabszej w stosunku do strony przeciwnej, roszczenie to może być objęte zakresem szczególności art. 7 pkt 2 tego rozporządzenia, nawet w wypadku sporu w dziedzinie ubezpieczeń, o ile spełnione są ustanowione w tym przepisie przesłanki jego stosowania (zob. podobnie wyrok z dnia 20 maja 2021 r., C‑913/19).

Możliwość zastosowania art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 zależy, po pierwsze, od wyboru powoda w kwestii ewentualnego powołania się na tę podstawę jurysdykcji szczególnej, a po drugie – od wyniku badania przez sąd, przed który wytoczono powództwo, szczególnych przesłanek przewidzianych w tym przepisie (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2020 r., Wikingerhof, C-59/19).

W przypadku gdyby przesłanki te nie zostały spełnione i gdyby – w świetle żądań podniesionych przed sądem odsyłającym – żaden inny przepis rozporządzenia nr 1215/2012 ustanawiający zasadę jurysdykcji szczególnej, taki jak art. 7 pkt 5 tego rozporządzenia (który nie był przedmiotem odrębnego pytania sądu odsyłającego), nie miał zastosowania do sporów rozpatrywanych w postępowaniach głównych, powództwa wytoczone przez powodów powinny być w danym wypadku wniesione do właściwych sądów państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, względnie siedziby pozwanego, zgodnie z art. 4 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 21 października 2021 r., C-393/20

Standard: 81806 (pełna treść orzeczenia)