Jurysdykcja, gdy pozwany nie ma miejsca zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego (art. 6 rozp. 1215/2012)

Art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 6 rozp. 1215/2012]  należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu art. 5 pkt 3 [art. 7 pkt 2 rozp. 1215/2012] tegoż rozporządzenia do powództwa o stwierdzenie odpowiedzialności ze względu na prowadzenie witryny internetowej wniesionego przeciwko pozwanemu, który jest prawdopodobnie obywatelem Unii, ale którego miejsce pobytu jest nieznane, jeśli sąd rozpoznający sprawę nie dysponuje wiarygodnymi przesłankami pozwalającymi stwierdzić, iż wspomniany pozwany zamieszkuje w rzeczywistości poza terytorium Unii.

Określenie „pozwany nie ma miejsca zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego”, zastosowane w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001, należy rozumieć w ten sposób, że zastosowanie krajowych zasad określania jurysdykcji zamiast jednolitych zasad określania jurysdykcji jest możliwe tylko wtedy, gdy sąd rozpoznający sprawę nie dysponuje wiarygodnymi przesłankami pozwalającymi stwierdzić, że pozwany, obywatel Unii niemający miejsca zamieszkania w państwie członkowskim wspomnianego sądu, zamieszkuje w rzeczywistości poza terytorium Unii.

W braku takich wiarygodnych przesłanek międzynarodową jurysdykcję sądu państwa członkowskiego ustala się na mocy rozporządzenia nr 44/2201, gdy spełnione są przesłanki stosowania jednej z zasad określania jurysdykcji przewidzianych w tym rozporządzeniu, w tym w szczególności zasady z art. 5 pkt 3 [art. 7 pkt 2 rozp. 1215/2012] dotyczącej sytuacji, w której przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego albo roszczenia wynikające z takiego czynu.

Wyrok TSUE z dnia 15 marca 2012 r., C-292/10

Standard: 81794 (pełna treść orzeczenia)