Zasada automatycznej wykonalności orzeczeń (art. 39 rozp. 1215/2012)

Systemem ustanowiony w art. 39, 45 i 46 rozporządzenia 1215/2012 przewiduje automatyczne wykonywanie orzeczeń i wyklucza badanie jurysdykcji sądów państwa członkowskiego wydania przez sądy wezwanego państwa członkowskiego (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Gothaer Allgemeine Versicherung i in., C-456/11).

Wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r., C-568/20

Standard: 81736

System ustanowiony rozporządzeniem nr 1215/2012 opiera się na zniesieniu procedury exequatur, co oznacza, że właściwy sąd państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, nie przeprowadza kontroli, a jedynie osoba, wobec której występuje się o wykonanie orzeczenia, może zgłosić sprzeciw wobec uznania lub wykonania dotyczącego jej orzeczenia. Z przepisów art. 37 w związku z art. 42 tego rozporządzenia wynika, że do celów uznania i wykonania w jednym państwie członkowskim orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim wnioskodawca musi przedstawić jedynie kopię danego orzeczenia wraz z zaświadczeniem wydanym zgodnie z art. 53 niniejszego rozporządzenia przez sąd pochodzenia. Zaświadczenie to jest doręczane, przed wykonaniem orzeczenia, osobie, wobec której występuje się o wykonanie orzeczenia, zgodnie z art. 43 ust. 1 tego samego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 28 lutego 2019 r., C-579/17

Standard: 82092 (pełna treść orzeczenia)