Niedopuszczalność kontroli merytorycznej orzeczenia w wezwanym państwie członkowskim (art. 52 rzo. 1215/2012)
ROZPORZĄDZENIE Nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych Kognicja sądu w sprawach o stwierdzenie wykonalności orzeczenia sądu państwa obcego (art. 1151 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sąd państwa wezwanego w żadnym wypadku nie jest bardziej uprawniony niż sąd państwa pochodzenia, aby wypowiedzieć się w przedmiocie jurysdykcji tego ostatniego, w związku z czym rozporządzenie nr 1215/2012 nie zezwala, poza kilkoma ograniczonymi wyjątkami, na badanie jurysdykcji sądu państwa członkowskiego przez sąd innego państwa członkowskiego (zob. analogicznie wyrok z dnia 4 maja 2010 r., TNT Express Nederland, C‑533/08).
Wyrok TSUE z dnia 21 marca 2024 r., C-90/22
Standard: 82073 (pełna treść orzeczenia)
Ustanawiając zakaz kontroli merytorycznej orzeczenia zagranicznego, art. 52 rozporządzenia nr 1215/2012 stoi na przeszkodzie temu, by sąd wezwanego państwa odmówił uznania tego orzeczenia jedynie z powodu istnienia różnicy między normą prawną zastosowaną przez sąd państwa pochodzenia orzeczenia a normą, jaką zastosowałby sąd wezwanego państwa, gdyby to on orzekał w sprawie. Sądowi państwa wezwanego nie wolno także badać prawidłowości oceny prawnej ani oceny stanu faktycznego dokonanej przez sąd państwa pochodzenia orzeczenia (zob. analogicznie wyroki: z dnia 28 marca 2000 r., Krombach, C-7/98; z dnia 16 lipca 2015 r., Diageo Brands, C-681/13).
Wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r., C-568/20
Standard: 81733 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 82087
Standard: 82062