Pojęcie orzeczenia w rozumieniu art. 2 lit. a rozp. 1215/2012

Jak zauważył Trybunał w odniesieniu do art. 32 rozporządzenia nr 44/2001, który jest przepisem równoważnym do art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1215/2012, zakres pojęcia „orzeczenia” obejmuje każde orzeczenie wydane przez sąd państwa członkowskiego, niezależnie od treści danego orzeczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Gothaer Allgemeine Versicherung i in., C-456/11).

Motyw 26 podkreśla znaczenie zasady wzajemnego zaufania sądów państw członkowskich w zakresie uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych, co również przemawia za tym, aby wykładni pojęcia „orzeczenia” nie dokonywać w sposób zawężający. To wzajemne zaufanie zostałoby jednak naruszone, gdyby sąd państwa członkowskiego miał możliwość zanegowania posiadania charakteru „orzeczenia” przez nakaz zapłaty wydany przez sąd innego państwa członkowskiego na podstawie prawomocnych wyroków wydanych w państwie trzecim.

Artykuł 2 lit. a) i art. 39 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nakaz zapłaty wydany przez sąd państwa członkowskiego na podstawie prawomocnych wyroków wydanych w państwie trzecim stanowi orzeczenie i jest wykonalny w innych państwach członkowskich, jeżeli został wydany w wyniku przeprowadzenia postępowania kontradyktoryjnego w państwie członkowskim pochodzenia orzeczenia, w którym stwierdzono również jego wykonalność, przy czym charakter orzeczenia nie pozbawia osoby, przeciwko której wystąpiono o wykonanie orzeczenia, możliwości domagania się, zgodnie z art. 46 rzeczonego rozporządzenia, odmowy jego wykonania ze względu na wystąpienie jednej z podstaw odmowy wymienionych w art. 45 tego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r., C-568/20

Standard: 81716 (pełna treść orzeczenia)

Zakres pojęcia „orzeczenia” obejmuje „każde” orzeczenie wydane przez sąd państwa członkowskiego, niezależnie od jego funkcji czy treści, co oznacza, że pojęcie to obejmuje też orzeczenie, w którym sąd państwa członkowskiego uznaje się za niewłaściwy do rozpoznania sprawy ze względu na istnienie klauzuli jurysdykcyjnej.

Pojęcie to nie ogranicza się do orzeczeń, które kończą postępowanie lub jego część, ale również dotyczy postanowień poprzedzających wydanie wyroku lub postanowień zarządzających środki tymczasowe lub zabezpieczające (wyrok z dnia 14 października 2004 r. w sprawie C-39/02).

Wyrok TSUE z dnia 15 listopada 2012 r., C-456/11

Standard: 81742 (pełna treść orzeczenia)