Zastosowania art. 5 ust. 1 rozp. 1215/2012 w orzeczniczych tezach
Pozwanie osób mających miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego przed sądy innego państwa członkowskiego (art. 5 ust. 1 rozp. Nr 1215/2012)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Artykuł 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że: stoją one na przeszkodzie temu, by uregulowanie krajowe, zgodnie z jego wykładnią dokonaną w orzecznictwie krajowym, przyznawało sądowi państwa członkowskiego jurysdykcję do wydania nakazu zapłaty przeciwko dłużnikowi, co do którego istnieją wiarygodne podstawy, by sądzić, że w chwili wniesienia pozwu o wydanie nakazu zapłaty miał on miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego, w sytuacjach innych niż przewidziane w sekcjach 2–7 rozdziału II tego rozporządzenia.
Wyrok TSUE z dnia 16 maja 2024 r., C-222/23
Standard: 81679 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie wykonalności nakazu zapłaty wydanego przeciwko dłużnikowi i nie nakłada obowiązku uchylenia takiego nakazu.
Wyrok TSUE z dnia 9 września 2021 r., C-208/20
Standard: 81116 (pełna treść orzeczenia)