Jurysdykcja w sprawach poboru opłat za korzystanie z płatnej drogi publicznej

Art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że zakres pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu tego przepisu obejmuje powództwo mające doprowadzić na drodze sądowej do pobrania opłaty za korzystanie z płatnej drogi wszczęte przez spółkę uprawnioną do tego z mocy ustawy, która kwalifikuje stosunek zrodzony na skutek spornego korzystania z drogi jako mający charakter prywatnoprawny.

Skarżąca w postępowaniu głównym dochodzi uiszczenia opłaty dodatkowej zgodnie z zasadami prawa powszechnego, w ramach postępowania wszczętego przed sądem odsyłającym.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, postępowanie należy do zakresu „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, jeżeli skarżąca nie przyznaje sobie sama tytułu wykonawczego, na zasadzie odstępstwa od przepisów prawa powszechnego, lecz jest po prostu uprawniona na mocy przepisów krajowych do pobierania opłat dodatkowych wraz z kosztami związanymi z odzyskiwaniem takiej wierzytelności i do wszczęcia w tym celu postępowania sądowego (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 września 2013 r., Sunico i in., C-49/12; z dnia 9 marca 2017 r., Pula Parking, C-551/15; a także z dnia 25 marca 2021 r., Obala i lučice, C-307/19).

Z powyższego wynika, że ani stosunek prawny istniejący między stronami postępowania w przedmiocie rzeczonego powództwa wytoczonego w postępowaniu głównym, ani podstawa czy zasady regulujące wytoczenie tego powództwa nie mogą być uznane za wskazujące na wykonywanie prerogatyw władzy publicznej w rozumieniu prawa Unii, wobec czego powództwo tego rodzaju należy uznać za objęte zakresem pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 oraz zakresem stosowania owego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 21 września 2021 r., C-30/21

Standard: 81653 (pełna treść orzeczenia)