Autoryzacja usługi płatniczej

Artykuł 4 pkt 23 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE należy interpretować w ten sposób, że: pełnomocnictwo, na mocy którego posiadacz rachunku bankowego upoważnia pełnomocnika do dokonania dyspozycji środkami na tym rachunku za pomocą zlecenia płatniczego, jako takie nie stanowi „instrumentu płatniczego” w rozumieniu tego przepisu. Jednakże za „instrument płatniczy” można uznać zbiór procedur uzgodniony między posiadaczem tego rachunku a dostawcą usług płatniczych, pozwalający pełnomocnikowi wyznaczonemu w takim pełnomocnictwie na zainicjowanie zlecenia płatniczego z tego rachunku.

Artykuł 54 ust. 1 i 2, art. 59 ust. 1 i 2 oraz art. 86 ust. 1 dyrektywy 2007/64 należy interpretować w ten sposób, że: w przypadku gdy transakcja płatnicza została wykonana na podstawie pełnomocnictwa posiadacza rachunku bankowego otrzymanego w formie aktu notarialnego i opatrzonego apostille, a posiadacz rachunku kwestionuje ważność tego pełnomocnictwa, oraz w związku z tym, że wyraził on zgodę na tę transakcję płatniczą, okoliczność, że to pełnomocnictwo wydaje się prawidłowe z formalnego punktu widzenia, nie wystarczy, aby uznać, że ta transakcja płatnicza była autoryzowana, a dostawca usług płatniczych musi wykazać, że użytkownik usług płatniczych należycie wyraził zgodę zgodnie z uzgodnioną z nim procedurą wyrażania zgody za pomocą tego pełnomocnictwa na daną transakcję płatniczą.

Wyrok TSUE z dnia 11 lipca 2024 r., C-409/22

Standard: 87605 (pełna treść orzeczenia)