Jurysdykcja w zakresie indywidualnych umów o pracę (art. 20 - 21 rozp. 1215/2012)

Przepisy zawarte w sekcji 5 rozdziału II rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, zatytułowanej „Jurysdykcja w zakresie indywidualnych umów o pracę”, należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do powództwa wytoczonego przez pracownika mającego miejsce zamieszkania w jednym państwie członkowskim przeciwko pracodawcy mającemu miejsce zamieszkania, względnie siedzibę, w innym państwie członkowskim, w przypadku gdy umowa o pracę została wynegocjowana i zawarta w państwie członkowskim miejsca zamieszkania pracownika i przewidywała, że miejsce wykonywania pracy znajduje się w państwie członkowskim siedziby pracodawcy, nawet jeśli praca nie była świadczona z powodów, za które odpowiedzialność ponosi ten pracodawca.

Przepisy sekcji 5 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie stosowaniu krajowych przepisów jurysdykcyjnych w odniesieniu do powództwa takiego jak to, o którym mowa w pkt 1 sentencji niniejszego wyroku, niezależnie od tego, czy owe przepisy krajowe są korzystniejsze dla pracownika.

Artykuł 21 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że powództwo, takie jak to, o którym mowa w pkt 1 sentencji niniejszego wyroku, może zostać wniesione do sądu miejsca, w którym lub z którego pracownik miał zgodnie z umową o pracę wywiązać się z zasadniczej części obowiązków ciążących na nim wobec jego pracodawcy, bez uszczerbku dla art. 7 pkt 5 rzeczonego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 25 lutego 2021 r., C-804/19

Standard: 81446 (pełna treść orzeczenia)

W odniesieniu do sporów dotyczących umów o pracę w sekcji 5 rozdziału II rozporządzenia nr 44/2001 określono szereg reguł, które mają na celu ochronę słabszej strony umowy za pomocą przepisów jurysdykcyjnych korzystniejszych dla interesów tej strony (wyrok z dnia 14 września 2017 r., Nogueira i in., C‑168/16 i C‑169/16).

Przepisy te umożliwiają pracownikowi pozwanie pracodawcy przed sąd, który pracownik uznaje za najbliższy z punktu widzenia swych interesów, przyznając mu możliwość wszczęcia postępowania przed sądem w państwie członkowskim siedziby pracodawcy lub przed sądem miejsca, w którym pracownik zwykle wykonuje pracę, lub – gdy praca ta nie jest wykonywana w tym samym państwie – przed sądem miejsca, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, które zatrudniło pracownika. Przepisy wspomnianej sekcji ograniczają także możliwość wyboru sądu przez pracodawcę, który wszczyna postępowanie przeciwko pracownikowi, a także możliwość odstąpienia od określonych w tym rozporządzeniu przepisów jurysdykcyjnych (wyrok z dnia 14 września 2017 r., Nogueira i in., C‑168/16 i C‑169/16).

Przepisy zawarte w sekcji 5 rozdziału II rozporządzenia nr 44/2001 mają charakter nie tylko szczególny, lecz także wyczerpujący

Wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2018 r., C-1/17

Standard: 81452 (pełna treść orzeczenia)