Jurysdykcja w zakresie skierowania działalności gospodarczej bądź zawodowej do państwa członkowskiego miejsca zamieszkania konsumenta (art. 17 ust. 1 lit. c. rozp. 1215/2012)
Jurysdykcja w sprawach dotyczących umów konsumenckich (art. 17 - 19 rozp. nr 1215/2012 i art. 1103[6] k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako TSUE), wydanego na gruncie rozporządzenia 44/2001, które zachowuje aktualność na gruncie rozporządzenia Bruksela I bis, w celu ustalenia, czy można uznać, iż przedsiębiorca, którego działalność jest prezentowana na jego stronie internetowej lub na stronie pośrednika, „kieruje” działalność do państwa członkowskiego, na terytorium którego konsument ma miejsce zamieszkania, w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 44/2001, należy zbadać, czy przed ewentualnym zawarciem umowy z konsumentem z tych stron internetowych i ogólnej działalności przedsiębiorcy wynika, że zamierzał on prowadzić interesy z konsumentami zamieszkałymi w jednym lub kilku państwach członkowskich włącznie z tym, w którym konsument ma miejsce zamieszkania, w tym znaczeniu, że był gotowy do zawarcia z nimi umowy.
Następujące elementy, których lista nie jest wyczerpująca, mogą stanowić oznaki pozwalające na uznanie, że działalność przedsiębiorcy jest kierowana do państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania, a mianowicie międzynarodowy charakter działalności, podanie tras z jednego lub kilku państw członkowskich do miejsca, gdzie przedsiębiorca ma siedzibę, użycie języka lub waluty innych niż używane zwyczajowo w państwie członkowskim, w którym przedsiębiorca ma siedzibę, z możliwością rezerwacji i potwierdzenia rezerwacji w tym innym języku, podanie numerów telefonicznych z międzynarodowym numerem kierunkowym, zaangażowanie środków w usługę odsyłania w Internecie u operatora wyszukiwarki w celu ułatwienia konsumentom zamieszkałym w różnych państwach członkowskich dostępu do strony przedsiębiorcy lub pośrednika, używanie domeny pierwszego poziomu innej niż domena państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorca ma siedzibę, oraz wzmianka o międzynarodowej klienteli złożonej z klientów zamieszkałych w różnych państwach członkowskich. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy oznaki te występują (por. wyrok z dnia 8 maja 2010 r., C-585/08).
Podkreśla się również, że artykuł 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie wymaga on istnienia związku przyczynowego między środkiem wykorzystanym dla skierowania działalności gospodarczej bądź zawodowej do państwa członkowskiego miejsca zamieszkania konsumenta, mianowicie stroną internetową, a zawarciem umowy z tym konsumentem. Istnienie takiego związku przyczynowego stanowi jednakże wskazówkę co do istnienia związku pomiędzy umową a taką działalnością (por. wyrok TSUE z dnia 17 października 2013 r., C-218/12).
Dodatkowo wyjaśnione zostało, że artykuł 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych nie wymaga zawarcia umowy pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą na odległość (wyrok TSUE z dnia 06 września 2012 r., C-190/11).
W tych warunkach wydaje się, że skoro powodowie posiadali stronę internetową dotyczącą oferty ich przedsiębiorstwa w języku niemieckim na domenie „de”, podali numer telefonu z międzynarodowym prefiksem Polski, to spełnione zostały wszelkie przesłanki z art. 17 ust. 1 rozporządzenia Brukseli I bis prowadzące do konieczności zastosowania przepisów tegoż aktu przewidujących zwiększoną ochronę konsumenta. Nie ma też znaczenia z jakiego źródła dowiedziała się pozwana o ofercie powodów.
Postanowienie SO w Olsztynie z dnia 14 września 2017 r., IX Cz 597/17
Standard: 81441 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. – w zakresie, w jakim dotyczy on umowy zawartej w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej „kierowanej” przez przedsiębiorcę „do” państwa członkowskiego miejsca zamieszkania konsumenta – w związku z art. 16 ust. 1 owego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że przepis ten może znaleźć zastosowanie do umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, która jako taka nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej lub zawodowej „kierowanej” przez tego przedsiębiorcę „do” państwa członkowskiego miejsca zamieszkania konsumenta, ale która wykazuje ścisły związek z umową uprzednio zawartą między tymi samymi stronami w ramach tejże działalności. Do sądu krajowego należy zbadanie występowania elementów konstytutywnych tego związku, w szczególności prawnej lub faktycznej tożsamości stron tych dwóch umów, tożsamości realizowanego za pośrednictwem wspomnianych umów celu gospodarczego dotyczącego tego samego konkretnego przedmiotu oraz komplementarności charakteru drugiej umowy względem pierwszej umowy polegającego na tym, że druga umowa ma na celu umożliwienie osiągnięcia celu gospodarczego realizowanego przez pierwszą umowę.
Wyrok TSUE z dnia 23 grudnia 2015 r., C-297/14
Standard: 81394 (pełna treść orzeczenia)