Abuzywność klauzuli jurysdykcyjnej

Ocena klauzuli jurysdykcyjnej dokonywana jest na podstawie przepisów Dyrektywy 93/13, jest nieprawidłowe. Ocena dokonywana jest na podstawie właściwych norm prawa krajowego, przyjętych w wyniku transpozycji Dyrektywy 93/13, interpretowanych w świetle postanowień tej dyrektywy. Różnica nie jest jedynie semantyczna. Tytułem przykładu można odwołać się do art. 3853 § pkt 23 k.c., zgodnie z którym za niedozwolone postanowienia umowne uważa się takie, które wyłączają jurysdykcję sądów polskich, poddają sprawę pod rozstrzygnięcie sądu polubownego polskiego lub zagranicznego albo innego organu. Przepis ten został przyjęty w wyniku transpozycji Dyrektywy 93/13 do prawa polskiego (zob. więcej R. Trzaskowski w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III, red. J. Gudowski, Warszawa 2018). Trudno oczekiwać, aby tożsamy przepis, chroniący konsumenta przed wyłączeniem jurysdykcji krajowej sądów polskich, znajdował się w prawie duńskim, a takie założenie przyjmuje Prokurator Generalny. Przepis art. 3853 § pkt 23 k.c. stanowi ponadto daleko idące uszczegółowienie niedozwolonego warunku umownego z pkt 1 lit. q załącznika do Dyrektywy 93/13, który dotyczy postanowień, których celem lub skutkiem jest wyłączenie lub ograniczenie prawa konsumenta do wystąpienia z powództwem. Ani w tym, ani w innych postanowieniach Dyrektywa 93/13 nie odnosi się bezpośrednio do klauzul jurysdykcyjnych.

Postanowienie SN z dnia 9 marca 2022 r., I NSNc 310/21

Standard: 81406 (pełna treść orzeczenia)