Jurysdykcja w sprawach, w których pozywa się łącznie kilka osób (art. 8 pkt 1 rozp. nr 1215/2012)

Kilku pozwanych mających, każdy z nich, miejsce zamieszkania lub siedzibę w różnych państwach członkowskich może zostać pozwanych przed sąd miejsca zamieszkania lub siedziby jednego z nich, do którego to sądu zostały wniesione przez właściciela unijnego znaku towarowego, w ramach powództwa o stwierdzenie naruszenia, roszczenia przeciwko wszystkim tym pozwanym, jeżeli zarzuca się im przedmiotowo identyczne naruszenie praw do tego znaku towarowego popełnione przez każdego z nich, w przypadku gdy pozwani ci są związani umową dystrybucji wyłącznej.

Co się tyczy w pierwszej kolejności przesłanki dotyczącej istnienia tego samego stanu prawnego, Trybunał orzekł w sprawie o podnoszone naruszenie praw ze wzorów wspólnotowych, że przesłanka ta jest spełniona, w przypadku gdy skarżący zmierza do ochrony wyłącznego prawa do używania takich wzorów wspólnotowych, ustanowionego w prawie Unii i wywołującego te same skutki na całym terytorium Unii, przy czym różne podstawy prawne w prawie krajowym dla roszczeń dotyczących tej ochrony nie mają wpływu na ocenę ryzyka wydania sprzecznych ze sobą orzeczeń (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 września 2017 r., Nintendo, C‑24/16 i C‑25/16).

Prawo wyłączne jest przyznawane właścicielowi takiego znaku towarowego wskutek jego rejestracji zgodnie z art. 9 rozporządzenia 2017/1001, a po drugie, że zgodnie z art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia unijny znak towarowy wywołuje ten sam skutek w całej Unii. Z wyłącznego prawa przyznanego właścicielowi unijnego znaku towarowego wynika zatem, że może on zakazać wszelkim osobom trzecim używania go bez jego zgody i że może chronić go poprzez wniesienie powództwa o stwierdzenie naruszenia.

W celu dokonania oceny istnienia ścisłej więzi między poszczególnymi roszczeniami wysuniętymi przed sądem krajowym sąd ten jest zobowiązany do wzięcia w szczególności pod uwagę okoliczności, zgodnie z którą spółkom mającym siedziby w różnych państwach członkowskich, każdej z osobna, zarzuca się takie same czyny stanowiące naruszenie w odniesieniu tych samych towarów (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 lipca 2012 r., Solvay, C-616/10).

Stwierdzenie przez sąd krajowy, że rozpatrywane przez niego roszczenia są skierowane przeciwko różnym podmiotom, z których każdy przyczynił się do tego samego naruszenia prawa do unijnego znaku towarowego w ramach sekwencji naruszeń, może uzasadniać uznanie, że przesłanka dotycząca istnienia tego samego stanu faktycznego wydaje się spełniona w odniesieniu do jego jurysdykcji do orzekania w przedmiocie skierowanych przeciwko różnym współpozwanym roszczeń dotyczących tych samych działań stanowiących naruszenie odnoszące się do tego samego unijnego znaku towarowego na podstawie art. 8 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012.

Wyrok TSUE z dnia 7 września 2023 r., C-832/21

Standard: 81982 (pełna treść orzeczenia)

W przypadku dwóch powództw wytoczonych przeciwko kilku pozwanym – które mają różny przedmiot i podstawę oraz między którymi brak jest i zależności, i wzajemnej sprzeczności – dla zaistnienia ryzyka wydania sprzecznych ze sobą orzeczeń w rozumieniu tego przepisu nie wystarczy, aby ewentualne uwzględnienie zasadności jednego z nich mogło potencjalnie wpłynąć na zakres uprawnienia, do którego ochrony zmierza drugie z nich.

Wyrok TSUE z dnia 20 kwietnia 2016 r., C-366/13

Standard: 81798 (pełna treść orzeczenia)