Jurysdykcja w sprawach z zakresu przedumownej, deliktowej odpowiedzialności z tytułu culpa in contrahendo

Rozporządzenie nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że dla celów określenia sądu mającego jurysdykcję powództwo z tytułu odpowiedzialności deliktowej wniesione przez konsumenta wchodzi w zakres uregulowań sekcji 4 rozdziału II tego rozporządzenia, jeśli jest nierozerwalnie związane z umową rzeczywiście zawartą pomiędzy tym konsumentem i przedsiębiorcą, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

Powództwo, które ma na celu stwierdzenie odpowiedzialności przedsiębiorcy za uchybienie zobowiązaniom przedumownym wobec kontrahenta będącego konsumentem należy uznać za nierozerwalnie związane z umową zawartą pomiędzy konsumentem i przedsiębiorcą.

W celu zastosowania sekcji 4 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 do powództwa wytoczonego przez konsumenta przeciwko przedsiębiorcy, niezależnie od spełnienia pozostałych przesłanek przewidzianych w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, umowa musi być rzeczywiście zawarta pomiędzy tymi dwiema stronami, a powództwo to musi być nierozerwalnie związane z tą umową. W konsekwencji, w zakresie, w jakim powództwo zostało wniesione w okolicznościach, w których strony te nie zawarły umowy, nie jest ono objęte sekcją 4 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012.

Powództwo w sprawie opiera się na przepisach krajowych dotyczących ochrony konsumentów, a mianowicie na spoczywającym na dostawcy obowiązku udzielenia konsumentom informacji i porady oraz ostrzeżenia ich w odniesieniu do świadczonych usług i rodzajów ryzyka, na które są oni narażeni, przed zawarciem umowy. Powództwo to ma zatem na celu stwierdzenie odpowiedzialności przedsiębiorcy za uchybienie zobowiązaniom przedumownym wobec kontrahenta będącego konsumentem.

Powyższego wniosku nie podważa okoliczność, że powództwo wytoczone przez AU zmierza do powstania odpowiedzialności przedsiębiorcy, w szczególności z tytułu culpa in contrahendo, o której mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 864/2007, mającej zastosowanie do zobowiązań pozaumownych. Przeciwnie, należy przypomnieć, że art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 864/2007 przewiduje, że prawem właściwym dla zobowiązań pozaumownych wynikających z kontaktów handlowych mających miejsce przed zawarciem umowy, bez względu na to czy doszło do jej zawarcia, jest prawo właściwe dla umowy albo prawo, które byłoby dla niej właściwe, gdyby została ona zawarta.

Wyrok TSUE z dnia 2 kwietnia 2020 r., C-500/18

Standard: 81375 (pełna treść orzeczenia)

W okolicznościach, które charakteryzują się, po pierwsze, brakiem zobowiązań dobrowolnie przyjętych przez jedną ze stron względem drugiej strony w związku z negocjacjami mającymi na celu zawarcie umowy oraz, po drugie, możliwym naruszeniem przepisów prawa, a w szczególności normy, która wymaga od stron działania w dobrej wierze podczas takich negocjacji, powództwo opierające się na odpowiedzialności przedumownej pozwanego stanowi sprawę dotyczącą czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego 

Wyrok TSUE z dnia 17 września 2002 r., C-334/00

Standard: 81857