Jurysdykcja w sprawie stwierdzenia nieważności umowy darowizny nieruchomości ze względu na brak zdolności do czynności prawnych darczyńcy

Przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że powództwo o stwierdzenie nieważności umowy darowizny nieruchomości ze względu na brak zdolności do czynności prawnych darczyńcy nie jest objęte określoną w art. 24 pkt 1 tego rozporządzenia jurysdykcją wyłączną sądu państwa członkowskiego, w którym nieruchomość jest położona, lecz jurysdykcją szczególną określoną w art. 7 pkt 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia.

Umowa, której unieważnienia zażądano, odnosi się do nieruchomości, nie ma znaczenia dla analizy ważności tej umowy, ponieważ okoliczność, iż materialny przedmiot umowy stanowi nieruchomość, ma w tym kontekście jedynie nieistotne znaczenie (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 maja 2006 r., ČEZ,C‑343/04).

Orzekając w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności umowy darowizny ze względu na brak zdolności do czynności prawnych, sąd rozpatrujący sprawę nie musi dokonywać ustaleń ściśle związanych z daną nieruchomością, aby uzasadnić stosowanie określonej w tym przepisie reguły jurysdykcji wyłącznej.

Sąd odsyłający może oprzeć jurysdykcję w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności umowy darowizny nieruchomości na art. 7 pkt 1 lit. a) rozporządzenia nr 1215/2012. Zgodnie z tym przepisem spory w sprawach dotyczących umowy mogą być rozpatrywane przez sąd miejsca wykonania danego zobowiązania, czyli zobowiązania odpowiadającego wynikającemu z umowy uprawnieniu, na którym opiera się wniesione przez powoda powództwo (zob. podobnie wyrok z dnia 6 października 1976 r., De Bloos,14/76)

Wyrok TSUE z dnia 16 listopada 2016 r., C-417/15

Standard: 81355 (pełna treść orzeczenia)