Jurysdykcja wyłączna w sprawach, których przedmiotem jest rejestracja lub ważność patentów, znaków towarowych, wzorów i modeli (art. 24 pkt 4 rozp. 1215/2012)
Jurysdykcja wyłączna niezależnie od miejsca zamieszkania stron (art. 24 rozp. nr 1215/2012 i art. 1103[8] k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Artykuł 24 pkt 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 nie ma on zastosowania do sporu mającego na celu ustalenie, w ramach powództwa opartego na podnoszonym statusie wynalazcy lub współwynalazcy, czy dana osoba jest właścicielem prawa do wynalazków objętych zgłoszeniami patentowymi dokonanymi i patentami udzielonymi w państwach trzecich.
Trybunał stwierdził, że zasadzie jurysdykcji wyłącznej nie podlega spór, który dotyczy wyłącznie kwestii, kto jest właścicielem prawa do patentu lub spór mający na celu ustalenie, czy dana osoba została prawidłowo wpisana do rejestru jako właściciel znaku towarowego (wyroki: z dnia 15 listopada 1983 r., Duijnstee, 288/82; z dnia 5 października 2017 r., Hanssen Beleggingen, C‑341/16). W tym względzie Trybunał zauważył, że kwestia, do czyjego majątku osobistego należy dane prawo własności intelektualnej, nie wykazuje co do zasady związku bliskości materialnej i prawnej z miejscem dokonania rejestracji tego prawa (wyrok z dnia 5 października 2017 r. Hanssen Beleggingen, C‑341/16).
Wyrok TSUE z dnia 8 września 2022 r., C-399/21
Standard: 81362 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 22 pkt 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do sporów mających na celu ustalenie, czy dana osoba została prawidłowo wpisana do rejestru jako właściciel znaku towarowego.
Pojęcie „sprawy, której przedmiotem jest rejestracja lub ważność [praw własności intelektualnej]”, zawarte w wyżej wskazanych przepisach, stanowi „pojęcie autonomiczne”, które powinno być stosowane w sposób jednolity we wszystkich państwach członkowskich (wyroki: z dnia 15 listopada 1983 r., Duijnstee, 288/82).
Trybunał wyjaśnił, że istotne jest, by przepisy, które ustanawiają jurysdykcję wyłączną, takie jak art. 16 konwencji brukselskiej i art. 22 rozporządzenia nr 44/2001, nie były interpretowane szerzej, aniżeli wymaga tego ich cel, ponieważ skutkują one pozbawieniem stron możliwości wyboru sądu, którą to możliwość miałyby one w innym przypadku, co w niektórych przypadkach może prowadzić do tego, że strony będą podlegały jurysdykcji sądu, który dla żadnej z nich nie jest sądem miejsca ich zamieszkania (wyroki: z dnia 10 stycznia 1990 r., Reichert i Kockler, C‑115/88; a także z dnia 12 maja 2011 r., BVG, C‑144/10).
Cel art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 polega na zastrzeżeniu rozpatrywania sporów dotyczących rejestracji lub ważności praw własności intelektualnej na rzecz sądów, które pod względem rzeczowym i prawnym pozostają w pewnej bliskości z rejestrem, ponieważ sądy te są najbardziej odpowiednie dla rozpatrywania przypadków, w których kwestionowana jest ważność prawa, tudzież kwestionowany jest sam fakt dokonania jego zgłoszenia lub wpisania do rejestru (zob. podobnie, w odniesieniu do art. 16 pkt 4 konwencji brukselskiej, wyrok z dnia 13 lipca 2006 r., GAT, C‑4/03).
W tych okolicznościach Trybunał orzekł w sprawach dotyczących jurysdykcji w dziedzinie patentów, że jeżeli spór nie dotyczy ani ważności patentu, ani faktu dokonania zgłoszenia lub wpisu do rejestru tego prawa, to nie jest on objęty zakresem pojęcia „sprawy, której przedmiot stanowi rejestracja lub ważność patentów”, a w konsekwencji nie podlega wyłącznej jurysdykcji sądów państwa członkowskiego, na którego terytorium nastąpiła rejestracja tego prawa (wyroki: z dnia 15 listopada 1983 r., Duijnstee, 288/82; a także z dnia 13 lipca 2006 r., GAT, C‑4/03).
W rezultacie takiej jurysdykcji wyłącznej nie podlega spór, który dotyczy wyłącznie kwestii tego, kto jest uprawnionym z patentu (wyrok z dnia 15 listopada 1983 r., Duijnstee, 288/82).
Spór, którego żaden aspekt nie wiąże się z zakwestionowaniem rejestracji znaku towarowego jako takiej lub ważności tego znaku, nie ma bowiem żadnego związku ani z określeniem „sprawa, której przedmiotem jest rejestracja lub ważność […] znaków towarowych”, zawartym w art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, ani z celem tego przepisu. W tym względzie należy zwrócić uwagę, że kwestia tego, do czyjego majątku osobistego należy dane prawo własności intelektualnej, nie wymaga co do zasady bliskości rzeczowej i prawnej z miejscem dokonania rejestracji tego prawa.
Wyrok TSUE z dnia 5 października 2017 r., C-341/16
Standard: 81360 (pełna treść orzeczenia)