Jurysdykcja w sprawach o zaniechanie immisji

Powództwo o zaniechanie immisji, wytoczone w postępowaniu przed sądem krajowym, mające w niniejszej sprawie charakter prewencyjny, nie stanowi powództwa w sporze, którego przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości. Z pewnością podstawa tego powództwa jest związana z prawem rzeczowym na nieruchomości, lecz fakt, że prawo to ma charakter rzeczowy i dotyczy nieruchomości, ma w tym kontekście jedynie niewielkie znaczenie. 

Charakter rzeczowy przedmiotowego prawa i związek z nieruchomością nie mają determinującego wpływu na kwestie roztrząsane w sporze przed sądem krajowym, które nie byłyby znacząco odmienne, gdyby domagano się ochrony przed immisjami prawa o innym charakterze, jak na przykład prawa do integralności fizycznej lub prawa na ruchomości. Tak jak powództwo w postępowaniu przed sądem krajowym, powództwa takie zmierzałyby zasadniczo do zobowiązania podmiotu odpowiedzialnego za rzeczywiste lub potencjalne naruszenia prawa, w szczególności w związku z lekceważeniem istniejącego stanu wiedzy technicznej, do zaniechania takich naruszeń.

Art. 16 pkt 1 lit. a) konwencji brukselskiej należy poddać wykładni, zgodnie z którą wytoczone w postępowaniu przed sądem odsyłającym na podstawie art. 364 ust. 2 ABGB powództwo o zaniechanie rzeczywistych lub potencjalnych immisji na nieruchomość stanowiącą przedmiot prawa własności strony występującej z powództwem, powodowanych przez promieniowanie jonizujące emitowane z elektrowni atomowej położonej w sąsiednim państwie, nie należy do zakresu zastosowania tego postanowienia.

Wyrok TSUE z dnia 18 maja 2006 r., C-343/04

Standard: 81337 (pełna treść orzeczenia)