Jurysdykcja wyłączna w postępowaniach, których przedmiotem jest wykonanie orzeczeń (art. 24 pkt 5 rozp. nr 1215/2012 )

Jako wyjątku od zasady ogólnej przepisu art. 22 pkt 5 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 24 pkt 5 rozp. 1215/2012] nie można zatem interpretować szerzej, aniżeli wymaga tego jego cel (zob. podobnie wyrok z dnia 7 marca 2018 r., E.ON Czech Holding, C-560/16).

Zakresem stosowania art. 22 pkt 5 rozporządzenia nr 44/2001 objęte są powództwa, które służą rozstrzygnięciu sporów dotyczących użycia środków przymusu, ograniczenia prawa korzystania z rzeczy ruchomych bądź nieruchomości lub ich zajęcia w celu zapewnienia skutecznego wykonania orzeczeń i dokumentów (zob. analogicznie wyrok z dnia 3 września 2020 r., Supreme Site Services i in., C-186/19).

Zasadniczym powodem przyznania jurysdykcji wyłącznej sądom miejsca wykonania orzeczenia jest to, że wyłącznie do sądów państwa członkowskiego, na którego terytorium wymagane jest przeprowadzenie egzekucji, należy stosowanie na tym terytorium przepisów dotyczących postępowania egzekucyjnego (zob. podobnie wyrok z dnia 26 marca 1992 r., Reichert i Kockler, C-261/90).

Powództwo mające za przedmiot żądanie zwrotu wywodzone z bezpodstawnego wzbogacenia nie jest objęte zakresem stosowania art. 22 pkt 5 rozporządzenia nr 44/2001, nawet jeśli to bezpodstawne wzbogacenie wynika z uchylenia czynności egzekucyjnej ze względu na stwierdzenie niedopuszczalności egzekucji sądowej.  Z zakresu tego przepisu wyłączone jest także powództwo o zwrot opartego na bezpodstawnym wzbogaceniu, wytoczonego z powodu upływu terminu, w którym odzyskanie kwot nienależnie uiszczonych w ramach postępowania egzekucyjnego mogło być dochodzone w ramach tego samego postępowania egzekucyjnego.

Wyrok TSUE z dnia 9 grudnia 2021 r., C-242/20

Standard: 81785 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału zakresem stosowania art. 24 pkt 5 rozporządzenia nr 1215/2012 objęte są powództwa, które służą rozstrzygnięciu sporów dotyczących użycia środków przymusu, ograniczenia lub zajęcia rzeczy ruchomych bądź nieruchomości w celu zapewnienia skutecznego wykonania orzeczeń i dokumentów (wyrok z dnia 10 lipca 2019 r., Reitbauer i in., C-722/17).

Art. 24 pkt 5 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że rozpatrzenie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego wniesionego do sądu państwa członkowskiego, w ramach którego organizacja międzynarodowa powołuje się na swój immunitet egzekucyjny w celu uzyskania zarówno uchylenia zajęcia zabezpieczającego dokonanego w innym państwie aniżeli państwo członkowskie siedziby orzekającego sądu, jak i zakazu ponownego dokonania zajęcia na tej samej podstawie faktycznej, nie należy do jurysdykcji wyłącznej sądów państwa członkowskiego, w którym dokonano zajęcia zabezpieczającego.

Wyrok TSUE z dnia 3 września 2020 r., C-186/19

Standard: 81332 (pełna treść orzeczenia)