Swoboda sądu krajowego w określeniu kwoty opłat sądowych

Sąd krajowy zachowuje na mocy art. 25 rozporządzenia nr 1896/2006 i z zastrzeżeniem warunków określonych w tym artykule swobodę określenia kwoty opłat sądowych według sposobów przewidzianych przez prawo krajowe, pod warunkiem że sposoby te nie są mniej korzystne niż w wypadku podobnych sytuacji podlegających prawu wewnętrznemu oraz że nie uniemożliwiają w praktyce ani nie czynią nadmiernie utrudnionym wykonywania praw przyznanych przez prawo Unii.

W braku harmonizacji krajowych mechanizmów dochodzenia wierzytelności bezspornych proceduralne sposoby określania kwot opłat sądowych należą – z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 25 wspomnianego rozporządzenia – do wewnętrznego porządku prawnego państw członkowskich na mocy zasady ich autonomii proceduralnej. Jednakże sposoby te nie mogą być mniej korzystne niż w wypadku podobnych sytuacji podlegających prawu wewnętrznemu (zasada równoważności) ani ukształtowane w taki sposób, aby uniemożliwić w praktyce lub uczynić nadmiernie utrudnionym wykonywanie praw przyznanych przez prawo Unii (zasada skuteczności) (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie C-618/10).

Wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2012 r., C-215/11

Standard: 81283 (pełna treść orzeczenia)