Wdanie się w spór w sprzeciwie od europejskiego nakazu zapłaty (art. 26 rozp. nr 1215/2012 i art. 505[19] k.p.c.)

Wniesienie przez pozwanego sprzeciwu od europejskiego nakazu zapłaty, którego skutki zostały uregulowane w art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006, nie prowadzi do prorogacji jurysdykcji na rzecz sądów państwa członkowskiego wydania nakazu zapłaty, w rozumieniu art. 24 rozporządzenia nr 44/2001 [artr. 26 rozp. 1215/2012], i nie oznacza, że poprzez wniesienie tego sprzeciwu, nawet mimo sformułowania w nim argumentów odnoszących się do istoty sprawy, pozwany zaakceptował jurysdykcję sądów tego państwa członkowskiego do przeprowadzenia postępowania spornego dotyczącego roszczenia, którego zasadność jest kwestionowana (zob. podobnie wyrok Goldbet Sportwetten, C‑144/12

Wyrok TSUE z dnia 10 marca 2016 r., C-94/14

Standard: 83229 (pełna treść orzeczenia)

Sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty, który nie zawiera zarzutu braku jurysdykcji państwa członkowskiego wydania, nie może być uważany za wdanie się w spór w rozumieniu art. 24 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r., a okoliczność, iż pozwany przedstawił w ramach wnoszonego przez siebie sprzeciwu od europejskiego nakazu zapłaty argumenty co do istoty sprawy, jest w tym kontekście pozbawiona znaczenia.

Art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1896/2006 wynika, że rozporządzenie to ma w szczególności na celu uproszczenie, przyspieszenie i ograniczenie kosztów postępowania w sprawach transgranicznych dotyczących bezspornych roszczeń pieniężnych.

Uproszczone i przyspieszone postępowanie nie ma charakteru spornego. Pozwany dowiaduje się bowiem o wydaniu europejskiego nakazu zapłaty dopiero w chwili, gdy ten zostaje mu on doręczony. Jak wynika z art. 12 ust. 3 rozporządzenia nr 1896/2006, dopiero w tym momencie zostaje on pouczony, że może zapłacić powodowi kwotę wskazaną w nakazie bądź wnieść sprzeciw do sądu wydania.

Gdy pozwany nie podnosi w sprzeciwie od europejskiego nakazu zapłaty zarzutu braku jurysdykcji wydającego państwa członkowskiego, sprzeciw ten nie może wywoływać względem pozwanego skutków innych aniżeli określone w art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006. Skutki te polegają na zakończeniu postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty i na spowodowaniu automatycznego przejścia sporu do zwykłego postępowania cywilnego, chyba że powód wyraźnie zażądał w takim przypadku zakończenia postępowania.

Odmienne rozwiązanie, w myśl którego sprzeciw, gdy nie zawiera on zarzutu braku jurysdykcji państwa członkowskiego wydania, oznacza wdanie się w spór w rozumieniu art. 24 rozporządzenia nr 44/2001, rozszerzałoby skutki sprzeciwu poza dyspozycje rozporządzenia nr 1896/2006.

Ponadto należy przypomnieć, co wynika z art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006 oraz z motywu 23 rozporządzenia, że pozwany może wnieść do sądu wydania sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty przy użyciu formularza F, określonego w załączniku VI. Formularz ten nie stwarza jednak żadnej możliwości podniesienia zarzutu braku jurysdykcji państwa członkowskiego wydania.

Zatem sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty, który nie zawiera zarzutu braku jurysdykcji państwa członkowskiego wydania i któremu nie towarzyszą argumenty dotyczące istoty sprawy, nie może być uważany za wdanie się w spór.

Wyrok TSUE z dnia 13 czerwca 2013 r., C-144/12

Standard: 81271 (pełna treść orzeczenia)