Wdanie się w spór przez pozwanego w rozumieniu art. 26 rozp. nr 1215/2012
Jurysdykcja przez wdanie się w spór (art. 26 rozp. nr 1215/2012)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 26 rozporządzenia nr 1215/2012 nie rozróżnia ani między różnymi przypadkami istnienia (bądź braku) jurysdykcji krajowej ani różnymi podstawami zarzutu braku jurysdykcji krajowej. Skoro z ustaleń postępowania sądowego wynikało, że strony umówiły się na jurysdykcję sądu niemieckiego i umowa w tym zakresie jest ważna, jej podważanie mogłoby nastąpić dopiero w postępowaniu przed sądem niemieckim
Pozwany w odpowiedzi na pozew podniósł zarzut braku jurysdykcji sądów polskich. Jedynie z ostrożności procesowej i w wykonaniu zobowiązania sądu pozwany przedstawił dalszą merytoryczną argumentację co do zasadności roszczenia pozwu
Postanowienie SN z dnia 23 września 2022 r., III PSK 215/21
Standard: 81291 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 26 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie ma zastosowania w przypadku takim jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, w którym pozwany nie przedłożył uwag lub nie stawił się na rozprawie.
Artykuł 26 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 1215/2012 ustanawia zasadę jurysdykcji opartą na wdaniu się przez pozwanego w spór w odniesieniu do wszystkich sporów, gdy właściwość sądu, przed którym zawisł spór, nie wynika z innych przepisów tego rozporządzenia. Przepis ten oznacza również, w sytuacji, w której skarga została wniesiona do sądu niezgodnie z przepisami tego rozporządzenia, że wdanie się przez pozwanego w spór można uznać za dorozumianą akceptację jurysdykcji sądu, do którego wniesiono skargę, a tym samym za ugruntowanie jurysdykcji tego sądu (wyroki: z dnia 20 maja 2010 r., ČPP Vienna Insurance Group, C‑111/09; z dnia 27 lutego 2014 r., Cartier parfums-lunettes i Axa Corporate Solutions assurances, C‑1/13).
Wyrok TSUE z dnia 11 kwietnia 2019 r., C-464/18
Standard: 81259 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 81260