Zobowiązania pomiędzy dłużnikami solidarnymi jako sprawy dotyczące umowy w rozumieniu art. 7 pkt 1 rozp. 1215/2012

Art. 7 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że powództwo w przedmiocie roszczenia regresowego, wytoczone przez jednego z dłużników solidarnych z tytułu umowy kredytu przeciwko drugiemu z nich, należy do zakresu pojęcia „sprawy dotyczącej umowy” w rozumieniu przywołanego przepisu.

Pojęcie „sprawy dotyczącej umowy” obejmuje zobowiązania powstałe pomiędzy dłużnikami solidarnymi, w szczególności możliwości przysługującej dłużnikowi, który spłacił całość bądź część części wspólnego długu przypadającej na drugiego dłużnika, polegającej na uzyskaniu zwrotu dokonanych zapłat za pośrednictwem powództwa w przedmiocie roszczenia regresowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 października 2016 r., Kostanjevec, C‑185/15). Podstawa takiego powództwa jest związana z istnieniem owej umowy, oddzielanie – na potrzeby stosowania rozporządzenia nr 1215/2012 – tych stosunków prawnych od umowy, z której się wywodzą i która stanowi ich podstawę, byłoby sztuczne.

Wykładnia, w myśl której powództwo w przedmiocie roszczenia regresowego należy uważać za objęte zakresem pojęcia „sprawy dotyczącej umowy” w rozumieniu rozporządzenia nr 1215/2012, jest zgodna z  celem związanym z zapewnieniem spójności stosowania. Artykuł 16 rozporządzenia Rzym I wiąże bowiem stosunek zachodzący pomiędzy dłużnikami w sytuacji wielości dłużników wyraźnie ze stosunkiem zachodzącym pomiędzy dłużnikiem i wierzycielem.

Wyrok TSUE z dnia 15 czerwca 2017 r., C-249/16

Standard: 81243 (pełna treść orzeczenia)