Długotrwałe, dorozumiane stosunki handlowe stanowiące podstawę dla odpowiedzialności umownej.

W wielu państwach członkowskich długotrwałe stosunki handlowe powstałe mimo braku umowy zawartej na piśmie mogą co do zasady być uznawane za dorozumiany stosunek umowny, którego naruszenie może stanowić podstawę dla odpowiedzialności umownej.

O ile art. 5 pkt 1 rozporządzenia Bruksela I nie wymaga zawarcia umowy na piśmie, o tyle zidentyfikowanie zobowiązania wynikającego z umowy jest nieodzowne dla zastosowania tego przepisu. Na sądzie krajowym spoczywa zatem obowiązek zbadania, po pierwsze, czy w szczególnych okolicznościach rozpatrywanej przezeń sprawy długotrwałe stosunki handlowe istniejące między stornami charakteryzuje istnienie zobowiązań podejmowanych przez strony względem siebie w dorozumiany sposób, tak iż między stronami zachodzi stosunek, który można by zakwalifikować jako umowny.

Istnienia takiego dorozumianego stosunku umownego nie można jednak domniemywać i w związku z tym musi ono zostać udowodnione. Ponadto ów dowód istnienia musi być oparty na zbiorze zgodnych poszlak, wśród których powinny znaleźć się w szczególności: istnienie stałych długotrwałych stosunków handlowych, dobra wiara stron, regularność transakcji i ich ewolucja w czasie wyrażona ilościowo i wartościowo, ewentualne porozumienia dotyczące fakturowanych cen lub przyznanych rabatów oraz korespondencja stron.

W świetle powyższych rozważań, powództwo o odszkodowanie wytoczone w związku z nagłym zerwaniem długotrwałych stałych stosunków handlowych, takie jak powództwo wytoczone w postępowaniu głównym, nie ma za przedmiot czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego albo roszczenia wynikającego z takiego czynu w rozumieniu przywołanego rozporządzenia, jeżeli strony łączył dorozumiany stosunek umowny.

Wyrok TSUE z dnia 14 lipca 2016 r., C-196/15

Standard: 81240 (pełna treść orzeczenia)