Jurysdykcja w sprawach dostawy rzeczy (art. 7 pkt 1 rozp. nr 1215/2012)
Jurysdykcja w sprawach poszczególnych umów
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Umowa, której zobowiązaniem charakterystycznym jest dostawa rzeczy, zostanie zakwalifikowana jako „sprzedaż rzeczy ruchomych” w rozumieniu art. 7 pkt 1 lit. b) tiret pierwsze rozporządzenia nr 1215/2012 (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 2016 r., Granarolo, C‑196/15)
Wyrok TSUE z dnia 8 marca 2018 r., C-64/17
Standard: 81234 (pełna treść orzeczenia)
Umowa, dla której zobowiązaniem charakterystycznym jest dostawa rzeczy, powinna być zakwalifikowana jako „sprzedaż rzeczy ruchomych” w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. b) tiret pierwsze rozporządzenia Bruksela I (wyrok z dnia 25 lutego 2010 r., Car Trim, C‑381/08).
Taka kwalifikacja może znaleźć zastosowanie do stałych stosunków handlowych pomiędzy dwoma podmiotami gospodarczymi, w przypadku gdy stosunki te polegają na zawieraniu kolejnych umów, przy czym przedmiotem każdej z tych umów jest zobowiązanie do dostawy i odbioru towarów. Natomiast kwalifikacja ta nie odpowiada strukturze typowej umowy dystrybucji, zawieranej w formie umowy ramowej, mającej za przedmiot zobowiązanie do dostawy i zaopatrzenia na przyszłość, przez dwóch uczestników obrotu (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Corman-Collins, C‑9/12).
Wyrok TSUE z dnia 14 lipca 2016 r., C-196/15
Standard: 81241 (pełna treść orzeczenia)
W przypadku sprzedaży na odległość miejsce, w którym towar został lub powinien zostać dostarczony zgodnie z umową, określa się na podstawie postanowień umowy. W celu ustalenia, czy miejsce dostawy zostało określone „zgodnie z umową”, sąd krajowy winien brać pod uwagę wszystkie istotne reguły i klauzule umowy, które mogą określić w sposób jednoznaczny to miejsce, w tym reguły i klauzule powszechnie uznane i potwierdzone zwyczajami handlu międzynarodowego, jak Incoterms opracowane przez Międzynarodową Izbę Handlową, w wersji opublikowanej w 2000 r.
W braku możliwości określenia miejsca dostawy na tej podstawie, bez odwoływania się do przepisów materialnych znajdujących zastosowanie do umowy, miejscem dostawy jest miejsce faktycznego wydania towaru, w wyniku którego to wydania nabywca uzyskał lub powinien był uzyskać możliwość rzeczywistego dysponowania towarem w ostatecznym miejscu przeznaczenia transakcji sprzedaży.
Kiedy towar będący przedmiotem umowy jedynie przejeżdża przez terytorium państwa członkowskiego trzeciego z punktu widzenia zarówno siedziby stron, jak miejsca pochodzenia i przeznaczenia towaru, należy zbadać, czy miejsce wskazane w umowie, znajdujące się na terytorium takiego państwa członkowskiego, służy wyłącznie podziałowi kosztów i ryzyka związanych z transportem, czy też stanowi również miejsce dostawy towaru.
Zwyczaje, zwłaszcza jeżeli zostały zebrane, dokładnie opisane i opublikowane przez uznane organizacje zawodowe i są powszechnie przestrzegane w praktyce przez podmioty gospodarcze, grają znaczącą rolę w uregulowaniu handlu międzynarodowego środkami pozapaństwowymi. Ułatwiają one tym podmiotom sformułowanie umów, gdyż za pomocą prostych i krótkich reguł potrafią opisać znaczną część ich stosunków handlowych. Incoterms opracowane przez Międzynarodową Izbę Handlową, które definiują i kodyfikują treść pewnych reguł i klauzul powszechnie stosowanych w handlu międzynarodowym, cieszą się szczególnym uznaniem i są w praktyce bardzo często stosowane.
Wyrok TSUE z dnia 9 czerwca 2011 r., C-87/10
Standard: 81850 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 81247 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 81249 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 81779 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 81862