Wyłączność jurysdykcji uzgodnionej w klauzuli prorogacyjnej; wymóg ścisłej interpretacji (art. 25 ust. 1 rozp. nr 1215/2012)

Jurysdykcja sądu bądź sądów państwa członkowskiego, uzgodniona przez umawiające się strony w klauzuli prorogacyjnej jest, zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 co do zasady wyłączna.

Postanowienia art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012, jako że wyłączają one zarówno jurysdykcję ogólną sądu miejsca zamieszkania powoda, ustanowioną przez art. 4 tego rozporządzenia, jak i jurysdykcję szczególną przewidzianą w jego art. 7–9, należy – jeśli chodzi o określone w nich wymogi – poddać wykładni ścisłej (zob. podobnie wyrok z dnia 28 czerwca 2017 r., Leventis i Vafeias, C‑436/16).

Dokładniej rzecz ujmując, sąd, przed którym toczy się postępowanie, ma w pierwszej kolejności obowiązek zbadania, czy klauzula prorogacyjna przyznająca mu jurysdykcję rzeczywiście została uzgodniona przez strony, co musi nastąpić w sposób wyraźny i jednoznaczny, przy czym funkcją wymogów formalnych sformułowanych przez art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 jest zagwarantowanie ustalenia, czy strony rzeczywiście wyraziły zgodę na obowiązywanie danej klauzuli (zob. podobnie wyrok z dnia 28 czerwca 2017 r., Leventis i Vafeias, C‑436/16)

Wyrok TSUE z dnia 8 marca 2018 r., C-64/17

Standard: 81226 (pełna treść orzeczenia)