Jurysdykcja w sprawach wytoczonych przez poszkodowanego bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi (art. 13 ust. 2 rozp. 1215/2012)

Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w związku z jego art. 11 ust. 1 lit. b) należy interpretować w ten sposób, że nie może na niego powołać się spółka, która – w zamian za usługi świadczone na rzecz bezpośrednio poszkodowanego w wypadku drogowym w związku z wynikłą z niego szkodą – nabyła od niego roszczenie o wypłatę odszkodowania z tytułu ubezpieczenia w celu dochodzenia zaspokojenia owego roszczenia od ubezpieczyciela sprawcy rzeczonego wypadku, nie prowadząc przy tym działalności związanej z profesjonalnym obrotem w zakresie dochodzenia takich roszczeń.

Celem odesłania zawartego w art. 13 ust. 2 rozporządzenia jest dodanie do katalogu powodów wymienionych w art. 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia osób, które poniosły szkodę, bez zawężania ich kręgu wyłącznie do tych, które poniosły szkodę bezpośrednio (zob. w szczególności wyrok z dnia 20 maja 2021 r., CNP, C‑913/19).

Forum actoris należy mianowicie odpowiednio rozszerzyć na spadkobierców poszkodowanego w wypadku drogowym oraz pracodawcę, który w okresie spowodowanej wypadkiem niezdolności pracownika do pracy w dalszym ciągu wypłacał mu wynagrodzenie i który wstępuje w prawa tego pracownika wobec sprawcy wypadku [zob. analogicznie w odniesieniu do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) odpowiednio wyroki: z dnia 17 września 2009 r., Vorarlberger Gebietskrankenkasse, C‑347/08; z dnia 20 lipca 2017 r., MMA IARD, C‑340/16).

O ile cesjonariusz, który wstąpił w prawa poszkodowanego i który sam może zostać uznany za słabszą stronę, powinien mieć możliwość skorzystania ze szczególnych przepisów jurysdykcyjnych określonych w art. 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1215/2012 w związku z jego art. 13 ust. 2, o tyle żadna szczególna ochrona nie jest uzasadniona w stosunkach między profesjonalnymi uczestnikami obrotu w sektorze ubezpieczeń, spośród których żadnego nie można uznać za znajdującego się w słabszej pozycji w stosunku do drugiego (zob. w szczególności wyroki: z dnia 31 stycznia 2018 r., Hofsoe, C‑106/17; z dnia 20 maja 2021 r., CNP, C‑913/19).

Okoliczność, iż profesjonalny uczestnik obrotu prowadzi swoją działalność w ramach małej struktury organizacyjnej, nie może prowadzić do uznania, że chodzi o stronę uznawaną za słabszą aniżeli ubezpieczyciel sprawcy przedmiotowego wypadku drogowego (wyrok z dnia 31 stycznia 2018 r., Hofsoe, C‑106/17).

Wyrok TSUE z dnia 21 października 2021 r., C-393/20

Standard: 81801 (pełna treść orzeczenia)

Art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1215/2012 w związku z art. 10 nie znajduje zastosowania do sporu między z jednej strony przedsiębiorcą, który nabył wierzytelność pierwotnie przysługującą poszkodowanemu wobec zakładu ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, a z drugiej strony tymże zakładem ubezpieczeń, a tym samym nie stoi on na przeszkodzie oparciu jurysdykcji do rozpoznania takiego sporu, stosownie do okoliczności, na art. 7 pkt 2 lub art. 7 pkt 5 tego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 20 maja 2021 r., C-913/19

Standard: 81810 (pełna treść orzeczenia)