Jurysdykcja do wydania nakazu zapłaty

Art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by uregulowanie krajowe, zgodnie z jego wykładnią dokonaną w orzecznictwie krajowym, przyznawało sądowi państwa członkowskiego jurysdykcję do wydania nakazu zapłaty przeciwko dłużnikowi, co do którego istnieją wiarygodne podstawy, by sądzić, że w chwili wniesienia pozwu o wydanie nakazu zapłaty miał on miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego, w sytuacjach innych niż przewidziane w sekcjach 2–7 rozdziału II tego rozporządzenia.

Art. 7 rozporządzenia 2020/1784 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by sąd państwa członkowskiego, który ma jurysdykcję do wydania nakazu zapłaty przeciwko dłużnikowi, co do którego istnieją wiarygodne podstawy, by sądzić, że ma on miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego, zwrócił się do właściwych organów i wykorzystał środki udostępnione przez to inne państwo członkowskie w zamiarze ustalenia adresu tego dłużnika do celów doręczenia tego nakazu zapłaty.

Jeżeli sąd odsyłający dojdzie do wniosku, że ma jurysdykcję do rozpoznania sprawy w postępowaniu głównym na podstawie jednego z przepisów jurysdykcyjnych zawartych w sekcjach 2–7 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 i w konsekwencji jest uprawniony do wydania nakazu zapłaty przeciwko danemu dłużnikowi, nawet jeśli ten ostatni ma miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego, sąd ten będzie zobowiązany do doręczenia tego nakazu zapłaty dłużnikowi.

W tym względzie, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, jeżeli adresat dokumentu sądowego zamieszkuje za granicą, doręczenie tego dokumentu jest co do zasady objęte zakresem stosowania rozporządzenia 2020/1784 i powinno zostać dokonane za pomocą środków ustanowionych w tym rozporządzeniu, z wyjątkiem w szczególności sytuacji, w której miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu tego adresata nie jest znane (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r., Alder, C‑325/11).

W tej ostatniej sytuacji, zgodnie z art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia, który odsyła do jego art. 7, istnieje jednak obowiązek pomocy w poszukiwaniu adresu osoby, której dokument ma zostać doręczony. Zgodnie z art. 7 rozporządzenia 2020/1784, jeżeli adres osoby, której ma zostać doręczony dokument sądowy lub pozasądowy w innym państwie członkowskim, nie jest znany, to państwo członkowskie zapewnia pomoc w ustalaniu adresu albo wyznaczenie organów, do których jednostki przekazujące mogą się zwracać ze stosownymi wnioskami, albo poprzez zezwolenie na bezpośrednie występowanie z wnioskami o udzielenie informacji na temat tego adresu z rejestrów mieszkańców lub innych baz danych przy użyciu standardowego formularza dostępnego na „europejskim portalu e‑Sprawiedliwość”, albo poprzez udzielenie informacji za pośrednictwem tego portalu na temat sposobów znalezienia tego adresu.

W związku z tym sąd państwa członkowskiego, który ma doręczyć dokument sądowy lub pozasądowy w innym państwie członkowskim, może wykorzystać wszelkie środki udostępnione na podstawie art. 7 rozporządzenia 2020/1784 w celu ustalenia adresu osoby, której dokument ma zostać doręczony.

Wyrok TSUE z dnia 16 maja 2024 r., C-222/23

Standard: 81112 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie wykonalności nakazu zapłaty wydanego przeciwko dłużnikowi i nie nakłada obowiązku uchylenia takiego nakazu.

Wyrok TSUE z dnia 9 września 2021 r., C-208/20

Standard: 81681 (pełna treść orzeczenia)