Zakres zastosowania i motywy (art. 1 rozp. nr 1215/2012)

W zakresie, w jakim rozporządzenie nr 1215/2012 uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1), które z kolei zastąpiło Konwencję z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 1972, L 299, s. 32), zmienioną późniejszymi konwencjami dotyczącymi przystąpienia nowych państw członkowskich do tej konwencji, dokonana przez Trybunał wykładnia przepisów tych ostatnich instrumentów prawnych obowiązuje także w odniesieniu do wykładni przepisów rozporządzenia nr 1215/2012, jeżeli przepisy te można uznać za im „równoważne” (wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., Verein für Konsumenteninformation, C‑343/19

Wyrok TSUE z dnia 16 maja 2024 r., C-222/23

Standard: 81108 (pełna treść orzeczenia)

Sąd państwa wezwanego w żadnym wypadku nie jest bardziej uprawniony niż sąd państwa pochodzenia, aby wypowiedzieć się w przedmiocie jurysdykcji tego ostatniego, w związku z czym rozporządzenie nr 1215/2012 nie zezwala, poza kilkoma ograniczonymi wyjątkami, na badanie jurysdykcji sądu państwa członkowskiego przez sąd innego państwa członkowskiego (zob. analogicznie wyrok z dnia 4 maja 2010 r., TNT Express Nederland, C‑533/08).

Wyrok TSUE z dnia 21 marca 2024 r., C-90/22

Standard: 82072 (pełna treść orzeczenia)