Ochrona dóbr osobistych w razie dolegliwości lub niedogodności małej wagi według przeciętnych i rozsądnych ocen społecznych

Nie wszystkie działania (zaniechania) nawet rodzące negatywne oceny w relacjach społecznych wymagają udzielenia ochrony na podstawie przepisów dotyczących ochrony dóbr osobistych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowano na tle konkretnych stanów faktycznych, że nie udziela się ochrony na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych, jeśli wyrządzona wskutek działania mającego naruszać dobro osobiste dolegliwość lub niedogodność jest małej wagi według przeciętnych i rozsądnych ocen społecznych. Wypadki małej wagi nie rodzą zatem roszczeń o ochronę dóbr osobistych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 13 września 2013 r., II CSK 1/13, oraz z 23 maja 2002 r., IV CKN 1076/00).

Wyrok SN z dnia 30 stycznia 2024 r., II CSKP 1269/22

Standard: 80993 (pełna treść orzeczenia)

Nie można nadużywać instrumentów prawnych dla przypadków drobnych, incydentalnych, dotyczących wyłącznie subiektywnych przeżyć samego powoda. Taki sposób postępowania prowadzi do niedopuszczalnego deprecjonowania samego przedmiotu ochrony, naruszając jednocześnie zasadę minima non curat praetor. 

Wyrok SN z dnia 20 września 2013 r., II CSK 1/13

Standard: 64951 (pełna treść orzeczenia)