Uznawane orzeczeń w innych państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania (art. 39 roz. Nr 650/2012)
ROZPORZĄDZENIE NR 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia Zasady uznawania orzeczeń sądów państw obcych (art. 1145 k.p.c.)
Art. 6 lit. a), art. 7 lit. a) oraz art. 39 rozporządzenia nr 650/2012 należy interpretować w ten sposób, że sąd państwa członkowskiego, do którego wniesiono sprawę po tym, jak inny sąd stwierdził brak własnej jurysdykcji, nie jest uprawniony do kontrolowania, czy zostały spełnione określone w tych przepisach przesłanki stwierdzenia przez sąd, do którego wcześniej wniesiono sprawę, braku własnej jurysdykcji.
Stwierdzenie braku jurysdykcji stanowi „orzeczenie” w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 650/2012 i w konsekwencji przepisy rozdziału IV owego rozporządzenia dotyczące uznawania, wykonalności i wykonywania orzeczeń, a mianowicie art. 39–58 tego rozporządzenia, mają do niego zastosowanie.
Zgodnie z art. 39 rozporządzenia nr 650/2012 orzeczenie wydane w państwie członkowskim jest uznawane w innych państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania, a art. 41 tego rozporządzenia precyzuje, że w żadnym wypadku nie jest możliwe przeprowadzenie kontroli merytorycznej takich orzeczeń. Jeżeli chodzi o podstawy odmowy uznania, przewidziane w art. 40 tego samego rozporządzenia, żadna z nich nie dotyczy sytuacji, w której sąd, do którego wniesiono sprawę w drugiej kolejności, uznałby, że w orzeczeniu w przedmiocie stwierdzenia braku własnej jurysdykcji art. 6 lit. a) został błędnie zastosowany.
Wyrok TSUE z dnia 9 września 2021 r., C-422/20
Standard: 80574 (pełna treść orzeczenia)