Prawo właściwe dla bezpodstawnego wzbogacenia

O prawie właściwym dla bezpodstawnego wzbogacenia należy zaś rozstrzygać na podstawie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 864/2007 z dnia 11 lipca 2007 roku w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II). Zgodnie z art.1 ust. 1 pierwszego z wyżej powołanych aktów prawnych jego przepisy stosuje się do zobowiązań umownych w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw. Jak z kolei stanowi art.3, formułujący naczelną zasadą swobody wyboru prawa, umowa podlega prawu wybranemu przez strony. Wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień umowy lub okoliczności sprawy. Strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części. Mocą umowy stron raz dokonany wybór prawa może zostać zmieniony (ust. 2).

Art. 10 ust. 1 tego aktu stanowi, że jeśli zobowiązanie pozaumowne z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, w tym także nienależnego świadczenia, dotyczy istniejącego miedzy stronami stosunku, takiego jak stosunek wynikający z umowy lub z czynu niedozwolonego, z który jest ściśle związany z tym bezpodstawnym wzbogaceniem, podlega ono prawu właściwemu dla tego stosunku. W przypadku, gdy prawa właściwego nie da się ustalić na podstawie ust.1, a strony mają, w chwili wystąpienia zdarzenia będącego źródłem bezpodstawnego wzbogacenia, miejsce zwykłego pobytu w tym samym państwie, stosuje się prawo tego państwa (ust. 2). W przypadku, gdy prawa właściwego nie da się ustalić na podstawie ust. 1 lub 2, prawem właściwym jest prawo państwa, w którym nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie (ust.3). Skoro środki finansowe zostały przekazane przez powoda pozwanym do Polski, to ocena tego świadczenia, z punktu widzenia bezpodstawnego wzbogacenia winna zatem być oceniana według prawa polskiego.

Wyrok SO w Poznaniu z dnia 11 lutego 2019 r., XII C 983/15

Standard: 80494 (pełna treść orzeczenia)