Przesłanki i charakterystyka ochrony konsumenta przed niedozwolonymi postanowieniami umowy
Przesłanki i charakterystyka ochrony konsumenta przed niedozwolonymi postanowieniami umowy na gruncie art. 385[1] § 1 k.c.
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W myśl art. 385[1] § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Z przytoczonego sformułowania wynika zatem, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania zależna jest od spełnienia następujących przesłanek:
- postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom,
- ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,
- ukształtowane we wskazany sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta,
- postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia.
Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, natomiast brak jednej z nich skutkuje, że sąd nie dokonuje oceny danego postanowienia pod kątem abuzywności.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 13 października 2017 r., VII ACa 917/17
Standard: 28399 (pełna treść orzeczenia)
Aby określone postanowienie umowy mogło zostać uznane za abuzywne spełnione muszą być cztery przesłanki:
1) umowa musi być zawarta z konsumentem,
2) postanowienie umowy nie zostało uzgodnione indywidualnie,
3) postanowienie sformułowane w sposób jednoznaczny nie może dotyczyć „głównych świadczeń stron",
4) postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Wyrok SR w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 1 czerwca 2017 r., I C 194/16
Standard: 8284 (pełna treść orzeczenia)
W myśl art. 385 [1] § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Z przytoczonego sformułowania wynika, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone zależy od spełnienia następujących przesłanek: postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom; ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami; ukształtowane we wskazany sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta; postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, natomiast brak jednej z nich skutkuje, że Sąd nie dokonuje oceny danego postanowienia pod kątem abuzywności.
Wyrok SR Gdańsk – Północ z dnia 14 marca 2017 r., I C 1729/15
Standard: 10545 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 2012 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 36419 (pełna treść orzeczenia)