Prawo właściwe państwa, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, za pośrednictwem którego zatrudniono pracownika (art. 8 ust. 3 Rzym I)

Terminu „zatrudniono” w art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia dotyczy jedynie zawarcia umowy o pracę, a nie warunków rzeczywistego zatrudnienia pracownika (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 grudnia 2011 r., Voogsgeerd, C‑384/10). Wynika z tego, że miejsce, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, które zatrudniło pracownika, niekoniecznie pokrywa się z miejscem siedziby pracodawcy pracownika.

Jedynie w sytuacji, gdy okoliczności dotyczące postępowania w sprawie zatrudnienia pozwoliłyby stwierdzić, że przedsiębiorstwo, które zawarło umowę o pracę, działało w rzeczywistości w imieniu i na rzecz innego przedsiębiorstwa, sąd, do którego zwrócono się o zastosowanie art. 8 ust. 3 rozporządzenia Rzym I, mógłby uznać, że łącznik zawarty w tym przepisie odsyła do prawa państwa, w którym znajduje się oddział tego ostatniego przedsiębiorstwa (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 grudnia 2011 r., Voogsgeerd, C‑384/10).

Wyrok TSUE z dnia 18 stycznia 2024 r., C-46/22 P

Standard: 80454 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 6 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r., należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, przed którym toczy się sprawa, musi najpierw ustalić, czy w ramach wykonania umowy pracownik zazwyczaj świadczy pracę w jednym państwie, czyli w państwie, w którym lub z którego pracownik ten – przy uwzględnieniu ogółu elementów cechujących wspomnianą działalność – wywiązuje się z zasadniczej części swoich obowiązków wobec pracodawcy.

2) W razie uznania przez sąd krajowy, że nie może on rozstrzygnąć przedstawionego mu sporu w oparciu o art. 6 ust. 2 lit. a) wspomnianej konwencji, art. 6 ust. 2 lit. b) tej konwencji należy interpretować następująco:

–  pojęcie „przedsiębiorstwa, w którym pracownik został zatrudniony” należy rozumieć w ten sposób, iż odnosi się ono wyłącznie do przedsiębiorstwa, które dokonało zatrudnienia pracownika, a nie do przedsiębiorstwa, z którym pracownik jest powiązany poprzez faktyczne zatrudnienie;

–  posiadanie osobowości prawnej nie stanowi wymogu, który zgodnie z tym przepisem musi zostać spełniony przez przedsiębiorstwo pracodawcy;

–  przedsiębiorstwo spółki innej niż ta, której przedsiębiorstwo formalnie jest pracodawcą i z którym jest ono powiązane, może zostać uznane za „pracodawcę” w rozumieniu art. 6 ust. 2 lit. b) wspomnianej konwencji, jeżeli obiektywne okoliczności umożliwiają stwierdzenie, że rzeczywista sytuacja jest odmienna niż ta, która wynika z treści umowy – i to nawet wtedy, gdy uprawnienie do wydawania poleceń nie zostało formalnie przeniesione na to inne przedsiębiorstwo.

Wyrok TSUE z dnia 15 grudnia 2011 r., C-384/10

Standard: 80455 (pełna treść orzeczenia)