Wybór prawa właściwego w zakresie wykładni umowy (art. 3 Rzym I)

W doktrynie istnieje spór co do możliwości dokonania przez strony wyboru prawa tylko dla wykładni umowy. W ocenie Sądu II instancji trzeba wykluczyć pogląd o dopuszczalności wyboru prawa osobno dla wykładni umowy i dla prawa właściwego do czynności prawnej. Strony umowy są uprawnione do wybrania prawa właściwego dla całej umowy bądź tylko jej części (art. 3 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Rzym I w zw. z art. 28 ustawy z 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe). Przepis art. 3 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Rzym I wyraźnie podaje, że strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części. Rozporządzenie przesądza więc o zakresie, w jakim możliwy jest wybór prawa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. a rozporządzenia Rzym I prawo właściwe dla umowy ma zastosowanie w szczególności do jej wykładni. Jak jednak stanowi motyw 16, przewidziane w rozporządzeniu normy kolizyjne powinny być w jak największym stopniu przewidywalne, aby przyczynić się do realizacji ogólnego celu tego rozporządzenia, tj. zapewnienia pewności prawa w europejskiej przestrzeni sprawiedliwości. Z art. 12 ust. 1 lit. a, jak również motywu 16 rozporządzenia, nie sposób wywieść, by intencją prawodawcy europejskiego było pozostawienie stronom umowy wąskiego uprawnienia do uregulowania stosunku prawnego przez poprzestanie wyłącznie na kwestii wpadkowych przy stosowaniu prawa właściwego dla umowy. Taka koncepcja byłaby nie do pogodzenia z motywem 16 rozporządzenia i metodyką stosowania prawa. Problem interpretacji nie jest samodzielną częścią czynności prawnej. Nie można więc dopuścić wyboru prawa, który byłby ograniczony wyłącznie do problemu interpretacji i odrywałby wykładnię od pozostałych zagadnień kontraktowych (por. Wojewoda [w:] Pazdan (red.), Prawo prywatne międzynarodowe. Komentarz, Warszawa 2018).

Wyrok SO w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2023 r., XXVII Ca 3055/22

Standard: 80349 (pełna treść orzeczenia)