Stosunek rozporządzenia Rzym I do istniejących konwencji międzynarodowych

Zgodnie z art. 3 ust. 1 powyższego Rozporządzenia umowa podlega prawu wybranemu przez strony, zaś wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień umowy lub okoliczności sprawy, jak też strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części. Natomiast art. 4 ust. 1, lit. a tego Rozporządzenia stanowi, że w zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8, prawo właściwe dla umowy ustala się następująco: umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwu, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Zwrócić jednak należy uwagę, że art. 25 ust. 1 tego Rozporządzenia mówi, że nie uchybia ono stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia - jest jedno lub więcej państw członkowskich, a które ustanawiają normy kolizyjne odnoszące się do zobowiązań umownych.

Na podstawie powyższego odesłania zastosowanie w sprawie mogą mieć przepisy Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, sporządzonej w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 roku ( Dz. U. z 1997 r. Nr 45, poz. 28) – zwana dalej: Konwencją Wiedeńską, gdyż zarówno Polska jak i Republika Czech (jako następca Czechosłowacji) są jej stronami. Skoro bowiem przepisy Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 dają pierwszeństwo Konwencji Wiedeńskiej

Postanowienie SR w Tarnowie z dnia 11 kwietnia 2024 r., V GC 129/24

Standard: 80322 (pełna treść orzeczenia)