Zobowiązanie pozaumowne; zakres zastosowania (art. 1 Rzym II)
Rozporządzenie nr 864/2007 z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II, art. 33 p.p.m.))
Jeśli chodzi o pojęcie „zobowiązania pozaumownego”, o którym mowa w art. 1 rozporządzenia Rzym II, należy przypomnieć, że pojęcie „czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego albo roszczeń wynikających z takiego czynu” w rozumieniu art. 5 pkt 3 rozporządzenia Bruksela I obejmuje wszelkie roszczenia, które zmierzają do pociągnięcia pozwanego do odpowiedzialności i które nie są związane z „umową lub roszczeniem wynikającym z umowy” w rozumieniu art. 5 pkt 1 (wyrok ÖFAB, C‑147/12).
Jak wynika z art. 2 rozporządzenia Rzym II, akt ten ma zastosowanie do zobowiązań, których źródłem jest szkoda, rozumiana jako wszelkie następstwa czynu niedozwolonego, bezpodstawnego wzbogacenia, prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia lub „culpa in contrahendo”.
W świetle powyższych wyjaśnień przez pojęcie „zobowiązania pozaumownego” w rozumieniu rozporządzenia Rzym II należy rozumieć zobowiązanie, którego źródłem jest jedno ze zdarzeń wymienionych w art. 2 tego rozporządzenia
Wyrok TSUE z dnia 21 stycznia 2016 r., C-359/14
Standard: 80314 (pełna treść orzeczenia)
Poszukiwanie odpowiedniego systemu prawa materialnego powinno uwzględniać w pierwszej kolejności wynikający z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe - w skrócie „p.p.m.” (Dz. U. Nr 80, poz. 432 ze zm.) nakaz analizy przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (dalej „Rzym I”- Dz. Urz. UE L 177 z dnia 4 lipca 2008 r., s. 6). Dopiero brak łącznika kontraktowego może uzasadniać zastosowanie przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 864/2007 z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (dalej „Rzym II”- Dz. Urz. UE L 199 z dnia 31 lipca 2007 r., s. 400)
W sytuacji gdy istnienie i ważność umowy są sporne, a powód domaga się zasądzenia świadczenia na podstawie określonej umowy, to nie można jeszcze przyjąć, że wskazanie prawa właściwego winno nastąpić za pomocą łącznika kontraktowego. Powołanie przez powoda podstawy faktycznej żądania, która może być kwalifikowana według różnych podstaw prawnych, uzasadnia rozważenie przez sąd przy rozpoznaniu sprawy każdej z nich (tak S.N. w wyroku z dnia 13 marca 2014 r., I CSK 274/13).
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 maja 2015 r., I ACa 154/15
Standard: 80430 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 80423