Prawo właściwe dla skutków naruszenia prawa do wzoru wspólnotowego; zakres kognicji sądu (art. 8 ust. 2 Rzym II i art. 46 p.p.m.)

Artykuł 88 ust. 2 i art. 89 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych oraz art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) należy interpretować w ten sposób, że sądy właściwe w sprawach wzorów wspólnotowych, do których wniesiono powództwo o stwierdzenie naruszenia na podstawie art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002, dotyczące naruszenia lub działania grożącego naruszeniem popełnionego na terytorium jednego państwa członkowskiego, powinny zbadać roszczenia dodatkowe tego powództwa, zmierzające do zasądzenia odszkodowania, przedstawienia informacji, dokumentów i rachunków oraz wydania podrobionych produktów w celu ich zniszczenia, na podstawie prawa państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiły działania mające stanowić podnoszone naruszenie lub groźbę naruszenia wzoru wspólnotowego, co w sytuacji powództwa wniesionego na podstawie rzeczonego art. 82 ust. 5 jest zbieżne z prawem państwa członkowskiego, w którym sądy te mają siedzibę.

O ile nie można wykluczyć, że do naruszenia rozpatrywanego wzoru wspólnotowego doszło również w innych państwach członkowskich lub w państwach trzecich, o tyle jednak te ewentualne naruszenia nie stanowią przedmiotu sporu wniesionego na podstawie art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002. Cele pewności prawa i przewidywalności, podkreślone w motywach 14 i 16 rozporządzenia nr 864/2007, zostałyby naruszone, gdyby wyrażenie „państw[o], w którym naruszenie [wzoru wspólnotowego] miało miejsce”, było interpretowane w ten sposób, że oznacza ono państwo, w którym miały miejsce naruszenia niebędące przedmiotem danego sporu.

Dokonywanie wykładni wyrażenia „prawo państwa, w którym naruszenie [rozpatrywanego prawa] miało miejsce” w rozumieniu art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 864/2007 w ten sposób, że oznacza ono prawo państwa, na którego jedynie terytorium powód powołuje się, na poparcie swojego powództwa o stwierdzenie naruszenia wniesionego na podstawie art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002, na przedmiotowy wzór wspólnotowy, pozwala ponadto zachować zasadę lex loci protectionis, która, jak wynika z motywu 26 rozporządzenia nr 864/2007, ma szczególne znaczenie w dziedzinie własności intelektualnej.

Należy w tym względzie odróżnić przypadek rozpatrywany w postępowaniu głównym od sytuacji badanej w wyroku z dnia 27 września 2017 r., Nintendo (C-24/16 i C-25/16), która – jak wskazał w istocie Trybunał w pkt 103 tego wyroku – charakteryzuje się tym, że temu samemu pozwanemu zarzucono w ramach tego samego powództwa naruszenia popełnione w różnych państwach członkowskich.

Wykładnia dokonana przez Trybunał we wspomnianym wyroku, zgodnie z którą w takich okolicznościach wyrażenie „prawo państwa, w którym naruszenie [rozpatrywanego prawa] miało miejsce” w rozumieniu art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 864/2007 oznacza prawo państwa, w którym miało miejsce pierwotne działanie stanowiące naruszenie (wyrok z dnia 27 września 2017 r., Nintendo (C-24/16 i C‑25/16), pozwala zapewnić stosowanie jednego prawa do ogółu roszczeń dodatkowych powództwa o stwierdzenie naruszenia wniesionego na podstawie art. 82 ust. 1, 2, 3 lub 4 rozporządzenia nr 6/2002, gdyż zgodnie z art. 83 ust. 1 tego rozporządzenia takie powództwo pozwala sądowi rozpatrującemu sprawę rozstrzygnąć w przedmiocie naruszeń, które miały miejsce w jakimkolwiek państwie członkowskim.

Wykładni tej nie można zastosować w przypadku, gdy właściciel wzoru wspólnotowego nie wnosi powództwa na podstawie art. 82 ust. 1, 2, 3 lub 4, lecz postanawia wnieść jedno lub kilka powództw ukierunkowanych, z których każde dotyczy naruszeń lub działań grożących naruszeniem popełnionych na terytorium jednego państwa członkowskiego, na podstawie ust. 5 tego artykułu. W tym ostatnim przypadku nie można wymagać od sądu, przed którym zawisł spór, aby sprawdził, czy na terytorium państwa członkowskiego innego niż to, którego dotyczy powództwo, wystąpiło pierwotne działanie stanowiące naruszenie i czy powództwo to zasadza się na tym działaniu w celu zastosowania prawa tego innego państwa członkowskiego, chociaż dany spór nie dotyczy ani tego działania, ani terytorium rzeczonego państwa członkowskiego.

W odniesieniu do tych samych czynów stanowiących naruszenie właściciel wzoru wspólnotowego nie może łączyć powództw na podstawie art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002 i innych ustępów tego artykułu (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 września 2019 r., AMS Neve i in., C‑172/18). Nie zachodzi zatem ryzyko, że dojdzie do sytuacji, w której roszczenia dodatkowe powództwa o stwierdzenie naruszenia mające ten sam przedmiot byłyby rozpatrywane w ramach kilku postępowań na podstawie różnych praw.

Wyrok TSUE z dnia 3 marca 2022 r., C-421/20

Standard: 80276 (pełna treść orzeczenia)