Wyłącznie reguły korygującej w zakresie czynów nieuczciwej konkurencji

Alternatywna zasada przewidziana w art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rzym II nie jest dostosowana do dziedziny nieuczciwej konkurencji, ponieważ art. 6 ust. 1 wskazanego rozporządzenia ma chronić interesy zbiorowe – wykraczające poza ramy stosunków między stronami sporu – poprzez ustanowienie normy konkretnie do tego dostosowanej. Cel ten nie zostałby zrealizowany, gdyby możliwe było odstępstwo od tej normy na podstawie personalnych związków między tymi stronami.

Wykładni rozporządzeń Rzym I i Rzym II należy dokonywać w ten sposób, że bez uszczerbku dla art. 1 ust. 3 każdego z tych rozporządzeń prawo właściwe dla powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk w rozumieniu dyrektywy 2009/22, skierowanego przeciwko stosowaniu kwestionowanych niedozwolonych postanowień umownych przez mające siedzibę w państwie członkowskim przedsiębiorstwo, które zawiera umowy w handlu elektronicznym z konsumentami mającymi miejsce zamieszkania w innych państwach członkowskich, w szczególności w państwie sądu orzekającego, należy określić zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym II, podczas gdy prawo właściwe dla oceny danego postanowienia umownego powinno zawsze być ustalane na podstawie rozporządzenia Rzym I, bez względu na to, czy oceny tej dokonuje się w kontekście powództwa indywidualnego, czy powództwa zbiorowego.

Wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., C-191/15

Standard: 80238 (pełna treść orzeczenia)