Prawo właściwe z sprawach z powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk, o którym mowa w dyrektywie 2009/22

Wykładni rozporządzeń Rzym I i Rzym II należy dokonywać w ten sposób, że bez uszczerbku dla art. 1 ust. 3 każdego z tych rozporządzeń prawo właściwe dla powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk w rozumieniu dyrektywy 2009/22, skierowanego przeciwko stosowaniu kwestionowanych niedozwolonych postanowień umownych przez mające siedzibę w państwie członkowskim przedsiębiorstwo, które zawiera umowy w handlu elektronicznym z konsumentami mającymi miejsce zamieszkania w innych państwach członkowskich, w szczególności w państwie sądu orzekającego, należy określić zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym II, podczas gdy prawo właściwe dla oceny danego postanowienia umownego powinno zawsze być ustalane na podstawie rozporządzenia Rzym I, bez względu na to, czy oceny tej dokonuje się w kontekście powództwa indywidualnego, czy powództwa zbiorowego.

W sytuacji gdy podnoszone jest naruszenie przepisów mających na celu ochronę interesów konsumentów w odniesieniu do stosowania niedozwolonych postanowień w ogólnych warunkach sprzedaży, prawo właściwe dla powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk w rozumieniu dyrektywy 2009/22 należy ustalić zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym II, podczas gdy prawo właściwe dla oceny danego postanowienia umownego powinno być zawsze ustalane na podstawie rozporządzenia Rzym I, zarówno w kontekście powództwa indywidualnego, jak i powództwa zbiorowego.

Prawo właściwe dla powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk w rozumieniu dyrektywy 2009/22 powinno zostać ustalone, bez uszczerbku dla art. 1 ust. 3 rozporządzenia Rzym II, zgodnie z art. 6 ust. 1 wskazanego rozporządzenia, w sytuacji gdy podnosi się naruszenie przepisów mających na celu ochronę interesów konsumentów w odniesieniu do stosowania niedozwolonych postanowień ogólnych warunków sprzedaży.

Prawo właściwe do kontroli niedozwolonego charakteru postanowień umów konsumenckich i stanowiących przedmiot powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk należy ustalić w sposób autonomiczny w zależności od charakteru tych postanowień. Tym samym, w wypadku gdy powództwo o zaprzestanie ma na celu zapobieżenie temu, by takie postanowienia były wprowadzane do umów konsumenckich, po to, aby stworzyć zobowiązania umowne, prawo właściwe do oceny tychże postanowień należy ustalić zgodnie z rozporządzeniem Rzym I.

Powództwo o zaprzestanie szkodliwych praktyk, o którym mowa w dyrektywie 2009/22, dotyczy zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego w rozumieniu rozdziału II rozporządzenia Rzym II. 

Artykuł 6 ust. 1 wskazanego rozporządzenia, zawarty w jego rozdziale II, ustanawia jako normę szczególną dotyczącą zobowiązań pozaumownych wynikających z czynu nieuczciwej konkurencji stosowanie prawa państwa, na którego terytorium wystąpiło lub może wystąpić naruszenie stosunków konkurencyjnych lub zbiorowych interesów konsumentów.

Z motywu 21 rozporządzenia Rzym II wynika, że jego art. 6 ust. 1 konkretyzuje, w szczególnej dziedzinie nieuczciwej konkurencji, zasadę lex loci damni, ustanowioną w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia.

Nieuczciwa konkurencja w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym II obejmuje stosowanie niedozwolonych postanowień ogólnych warunków sprzedaży, ponieważ może naruszać zbiorowe interesy konsumentów jako grupy, a tym samym wpływać na warunki konkurowania na rynku.

W wypadku powództwa o zaprzestanie szkodliwych praktyk, o którym mowa w dyrektywie 2009/22, państwem, w którym wystąpiło naruszenie zbiorowych interesów konsumentów w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rzym II, jest państwo zamieszkania konsumentów, do których przedsiębiorstwo kieruje swoją działalność i których interesów dane stowarzyszenie ochrony konsumentów broni w drodze tego powództwa.

Wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., C-191/15

Standard: 80237 (pełna treść orzeczenia)