Pojęcie „czynu niedozwolonego" w rozumieniu rozporządzenia Rzym II

Pojęcie „czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego albo roszczeń wynikających z takiego czynu” w rozumieniu art. 5 pkt 3 rozporządzenia Bruksela I obejmuje wszelkie roszczenia, które zmierzają do pociągnięcia pozwanego do odpowiedzialności i które nie są związane z „umową lub roszczeniem wynikającym z umowy” w rozumieniu art. 5 pkt 1 tego ostatniego rozporządzenia (wyrok z dnia 21 stycznia 2016 r., ERGO Insurance i Gjensidige Baltic, C‑359/14 i C‑475/14

W kontekście konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 1972, L 299, s. 32, zwanej dalej „konwencją brukselską”) Trybunał orzekł już, że przedmiotem powództwa prewencyjnego, wnoszonego przez stowarzyszenie ochrony konsumentów celem wprowadzenia zakazu stosowania przez przedsiębiorcę postanowień umownych uważanych za nieuczciwe w umowach z jednostkami, jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego w rozumieniu art. 5 pkt 3 tej konwencji (wyrok z dnia 1 października 2002 r., Henkel, C‑167/00). Wykładnia ta odnosi się również do rozporządzenia Bruksela I (zob. podobnie wyrok z dnia 13 marca 2014 r., Brogsitter, C‑548/12.

W kontekście konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 1972, L 299, s. 32, zwanej dalej „konwencją brukselską”) Trybunał orzekł już, że przedmiotem powództwa prewencyjnego, wnoszonego przez stowarzyszenie ochrony konsumentów celem wprowadzenia zakazu stosowania przez przedsiębiorcę postanowień umownych uważanych za nieuczciwe w umowach z jednostkami, jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego w rozumieniu art. 5 pkt 3 tej konwencji (wyrok z dnia 1 października 2002 r., Henkel, C‑167/00). Wykładnia ta odnosi się również do rozporządzenia Bruksela I (zob. podobnie wyrok z dnia 13 marca 2014 r., Brogsitter, C‑548/12

W dziedzinie ochrony konsumentów odpowiedzialność pozaumowna obejmuje również naruszenia porządku prawnego wynikające ze stosowania nieuczciwych postanowień umownych, któremu stowarzyszenia ochrony konsumentów mają za zadanie zapobiegać (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2002 r., Henkel, C‑167/00, EU:C:2002:555, pkt 42), znajduje w pełni zastosowanie do wykładni rozporządzeń Rzym I i Rzym II. Należy zatem stwierdzić, że powództwo o zaprzestanie szkodliwych praktyk, o którym mowa w dyrektywie 2009/22, dotyczy zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego w rozumieniu rozdziału II rozporządzenia Rzym II. 

Wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., C-191/15

Standard: 80233 (pełna treść orzeczenia)