Zdolność do zawarcia małżeństwa (art. 48 p.p.m.)

Skoro małżeństwo małżeństwa poligamicznego mogło być zawarte według prawa stanowego Stanów Zjednoczonych, jako że nie godziło w porządek publiczny państwa loci celebrationis matrimonii, to według zasad prawa prywatnego międzynarodowego takie małżeństwo będzie wywierało skutki prawne również w państwach, których prawo małżeńskie opiera się na zasadzie monogamii, a więc również w prawie polskim. Choć bowiem amerykańskie małżeństwo nie odnosi skutków na terytorium RP w przypadkach, w których miałoby stanowić kwestię główną, to ponieważ stanowi ono jedynie kwestię wstępną, można przystąpić do badania wpływu jego zawarcia m.in. na dziedziczenie (zob. M. Sośniak, Klauzula porządku publicznego w prawie międzynarodowym prywatnym, Warszawa 1961, s. 105; E. Kammarad, Zastosowanie klauzuli porządku publicznego w sprawach dotyczących zawarcia małżeństwa – wybrane zagadnienia, Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego 2012, vol. 10, s. 116).

Według panującego w doktrynie poglądu, skutki takiego małżeństwa winny być więc uwzględnione, co może powodować – w razie dziedziczenia ustawowego – konieczność oceny sprawy przez pryzmat przymiotu spadkobiercy ustawowego także po stronie takiego małżonka.

Postanowienie SN z dnia 14 września 2023 r., II CSKP 390/23

Standard: 80230 (pełna treść orzeczenia)