Harmonizacja przepisów dotyczących nazwisk na poziomie unijnym

O ile, w obecnym stanie prawa wspólnotowego, przepisy regulujące nazwisko danej osoby należą do kompetencji państw członkowskich, te ostatnie powinny, w ramach wykonywania tych kompetencji, przestrzegać prawa wspólnotowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 2 grudnia 1997 r. w sprawie C‑336/94 Dafeki, Rec. s. I‑6761, pkt 16–20), a w szczególności postanowień traktatu dotyczących swobody przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich przyznanej każdemu obywatelowi Unii (zob. w szczególności wyrok z dnia 23 listopada 2000 r. w sprawie C‑135/99 Elsen, Rec. s. I‑10409, pkt 33).

Artykuły 12 WE i 17 WE należy interpretować w ten sposób, iż, w okolicznościach takich jak w sprawie w postępowaniu przed sądem krajowym, stoją one na przeszkodzie temu, aby organ administracyjny państwa członkowskiego odmówił pozytywnego rozstrzygnięcia wniosku o zmianę nazwiska małoletnich dzieci zamieszkujących w tym państwie i posiadających podwójne obywatelstwo tego państwa oraz innego państwa członkowskiego, podczas gdy celem tego wniosku jest umożliwienie dzieciom noszenia nazwiska, do którego miałyby prawo zgodnie z prawem i tradycją drugiego państwa członkowskiego.

Można powoływać się przed sądem krajowym na prawo przewidziane w art. 12 WE, do tego, aby nie być dyskryminowanymi ze względu na przynależność państwową w kontekście przepisów regulujących ich nazwisko rodowe.

Wyrok TSUE z dnia 2 października 2003 r., C-148/02

Standard: 80203 (pełna treść orzeczenia)