Związek przyczynowy pomiędzy umową a niemożliwością świadczenia
Bezskuteczność względna umowy na podstawie art. 59 k.c.
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Ustawa wymaga, by między umową a niemożliwością świadczenia zachodził związek przyczynowy, choć oczywiście nie chodzi tu o obiektywną zależność między dwoma zjawiskami. Wykonanie umowy ma stanowić conditio sine qua non niemożliwości: gdyby nie wykonanie umowy między B i C, B mógłby uczynić zadość roszczeniu A. Związek ten powinien mieć charakter bezpośredni, tzn. nie jest potrzebne wystąpienie żadnych okoliczności dodatkowych. Wymagany związek nie może być – jak się wydaje – kwalifikowany jako związek przyczynowy adekwatny w rozumieniu art. 361 k.c. (por. M. Pyziak-Szafnicka, Ochrona wierzyciela..., s. 103 i n.).
Artykuł 59 k.c. ma zastosowanie w sytuacji, kiedy niemożność zaspokojenia roszczenia osoby trzeciej jest bezpośrednim skutkiem wykonania zaskarżonej umowy. Roszczenie to powinno pozostawać w takim stosunku do przedmiotu umowy, że samo jej wykonanie czyni niemożliwym zadośćuczynienie temu roszczeniu, niezależnie od kwestii wypłacalności strony tej umowy (postanowienie SN z 8 grudnia 1995 r., III CZP 170/95).
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 16 listopada 2016 r., I ACa 463/15
Standard: 80071 (pełna treść orzeczenia)
Przesłanką zastosowania art. 59 k.c. jest wymóg, by zawarcie umowy czyniło całkowicie lub częściowo „niemożliwym zadośćuczynienie roszczeniu osoby trzeciej”,
Wyrok SN z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 465/07
Standard: 48593 (pełna treść orzeczenia)