Skarga pauliańska - zarzut osoby trzeciej spełnienia świadczenia przez dłużnika na rzecz wierzyciela

Jeśli wierzytelność wygasła już po wydaniu tytułu egzekucyjnego, dłużnik może dowieść to wyłącznie w procesie, składając powództwo przeciwegzekucyjne (art. 840§1 pkt 2 k.p.c.). Powództwo takie stanowi środek obrony dłużnika przed egzekucją. Jednakże osoba pozwana w procesie ze skargi pauliańskiej nie jest dłużnikiem zobowiązanym do świadczenia, nie jest więc dłużnikiem w rozumieniu art. 840 k.p.c. Jej obowiązek wynikający z wyroku uwzględniającego skargę pauliańską ogranicza się do znoszenia tego, że wierzyciel uzyska zaspokojenie z przedmiotu majątkowego, który, wskutek czynności uznanej za bezskuteczną wszedł do jej majątku. Osoba ta nie posiada legitymacji czynnej w procesie z powództwa przeciwekzekucyjnym. Jej jedyny środkiem obrony jest złożenie w procesie pauliańskim zarzutu zmierzającego do wykazania, że wierzyciel wobec spłaty przez dłużnika zasądzonej wierzytelności, nie jest już pokrzywdzony (spłata całkowita) lub jest pokrzywdzony w mniejszym zakresie niż twierdzi. W takiej sytuacji konieczne jest rozpoznanie przez sąd badający przesłanki skargi pauliańskiej zarzutu nieistnienia bądź częściowego nieistnienia wierzytelności, której ochrony dochodzi wierzyciel.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 25 stycznia 2016 r., I ACa 1373/15

Standard: 5103 (pełna treść orzeczenia)