Prawo właściwe dla formy uznania ojcostwa

Teza nieaktualna

por. art. 55 ust. 3 i 4 p.p.m.

Prawo właściwe dla formy uznania dziecka, jako przesłanki jego ważności, określa przepis art. 12 d.p.p.m. [obecnie art. 25 p.p.m.], który stanowi generalnie o tym, jakie jest prawo właściwe dla formy czynności prawnych. Zgodnie z tym przepisem, forma czynności prawnej podlega prawu właściwemu dla tej czynności; wystarcza jednak zachowanie formy przewidzianej przez prawo państwa, w którym czynność zostaje dokonana. 

Ubocznie należy stwierdzić, przyłączając się do poglądu wyrażonego w postanowieniu SN z dnia 19 grudnia 2003 r., III CZP 94/03, że wykładni powyższego przepisu, zgodnie z którą uznanie dziecka za granicą w przypadku, gdy jego matka i uznający je mężczyzna są obywatelami polskimi, może nastąpić wyłącznie przed konsulem lub osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula, sprzeciwia się zarówno kontekst systemowy, jak i względy celowościowe. Celem tego przepisu jest ułatwienie obywatelom polskim dokonania uznania dziecka za granicą, umożliwienie im uznania nie tylko w formie przewidzianej przez obowiązujące tam prawo, lecz także przez złożenie oświadczenia o uznaniu przed konsulem lub osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula.

Wyrok SN z dnia 2 grudnia 2004 r., V CK 323/04

Standard: 79824 (pełna treść orzeczenia)