Groźba rażącej straty w art. 357[1] k.p.c.

Przepis art. 357[1]k.c. wymaga, aby to była rażąca strata, czyli ponadprzeciętna, odbiegająca od typowego ryzyka wiążącego się z działalnością poszkodowanego. Rażąca strata musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wykonaniem umowy. Do oceny czy powód poniósł na skutek wykonania robót dodatkowych rażącą stratę, konieczne było ustalenie jego sytuacji finansowej. Dopiero tak ustalony stan majątkowy powoda pozwalał na ocenę czy poniesione przez niego koszty robót w kwocie dochodzonej pozwem wiązały się dla niego z rażącą stratą.

W orzeczeniach z dnia 15 listopada 2006r., V CSK 251/06 i z dnia 18 września 1998r. III CKN 621/97 dotyczących pojęcia „rażącej straty” Sąd Najwyższy wypowiedział się co do tego, że rażącą stratą nie jest utrata spodziewanego dochodu oraz że ocena tego czy wykonawca poniósł rażącą stratę, wymaga wiedzy co do ogólnego stanu przedsiębiorstwa wykonawcy tj. jej rozmiarów i osiąganych wyników finansowych.

Różnicę „rażącej straty” z art. 632 § 2 k.c. i art. 357[1] k.c. podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 191/14, w którym wyraził pogląd, że: „użyte w art. 357[1] k.c. określenie "rażąca strata" ma autonomiczny charakter i nie może być interpretowane w oderwaniu od istoty i celu konkretnego zobowiązania. O rażącej stracie decyduje nie samo porównanie aktualnej wartości świadczeń, ale całokształt skutków wykonania zobowiązania dla majątku strony, przy uwzględnieniu celu zobowiązania i tego, jakich korzyści z jego wykonania strona mogła się spodziewać”.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 25 maja 2016 r., I ACa 179/16

Standard: 58807 (pełna treść orzeczenia)