Kwalifikacja powództwa jako oczywiście bezzasadnego jako element wyroku; redakcja wyroku

Kodeks postępowania cywilnego nie wymaga, co należałoby uznać za optymalne z punktu widzenia przejrzystości postępowania, aby kwalifikacja powództwa jako oczywiście bezzasadnego stanowiła element sentencji wyroku. Zastosowanie reżimu wynikającego z art. 191[1] i art. 391[1] k.p.c. musi jednak znaleźć zewnętrzny i jednoznaczny wyraz przynajmniej w motywach orzeczenia. Z punktu widzenia dopuszczalności skargi kasacyjnej, do uznania, że powództwo zostało oddalone jako oczywiście bezzasadne w rozumieniu art. 191[1] k.p.c., a w konsekwencji wniesienie skargi kasacyjnej jest wykluczone (art. 398[2] § 4 k.p.c.), nie wystarcza, w szczególności, zawarta w uzasadnieniu wyroku wartościująca ocena, nawet szeroko uargumentowana, że powództwo bądź apelacja jawiły się w przekonaniu sądu jako bezzasadne w sposób niewątpliwy, oczywisty, jaskrawy, widoczny prima vista, itp., jeżeli sąd nie odwołał się w nim do art. 191[1] k.p.c. (art. 391[1] k.p.c.), wskazując expressis verbis, że oddalenie powództwa (apelacji) następuje w reżimie określonym tymi przepisami.

Postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2024 r., I CSK 695/23

Standard: 79505 (pełna treść orzeczenia)