Skutki oddalenia powództwa na podstawie art. 191[1] k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym (art. 391[1] § 1 i 3 k.p.c.)

Oddalenie powództwa na podstawie art. 191[1] k.p.c. pociąga za sobą także odstępstwa od modelowego sposobu rozpoznania apelacji – zgodnie z art. 391[1] § 1 i 3 k.p.c. sąd drugiej instancji może w takim przypadku rozpoznać apelację na posiedzeniu niejawnym, bez konieczności doręczania jej pozwanemu i rozpoznania wniosków złożonych w apelacji, a kognicja sądu sprowadza się verba legis do oceny, czy powództwo jest oczywiście bezzasadne w rozumieniu art. 191[1] § 1 k.p.c. Przecząca odpowiedź na to pytanie skutkuje koniecznością wydania wyroku kasatoryjnego, podczas gdy w pozostałych przypadkach sąd powinien oddalić apelację (art. 391[1] § 3 k.p.c.).

Ustawą nowelizującą dodano w art. 398[2] k.p.c. § 4, zgodnie z którym w sprawach, w których powództwo oddalono na podstawie art. 191[1] k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, co zdaniem projektodawców stanowi rozwiązanie „oczywiste” (por. druk sejmowy VIII kadencji pkt II.13). Skargę taką pozostawia się w aktach sprawy bez dalszych czynności, o czym zawiadamia się powoda (art. 3982 § 4 zdanie drugie i czwarte k.p.c.).

Postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2024 r., I CSK 695/23

Standard: 79502 (pełna treść orzeczenia)