Indywidualny charakter przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.
Udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego (art. 300 § 2 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Czyn z art. 300 § 2 k.k. nie jest przestępstwem ogólnosprawczym, ale indywidualnym. Przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. może popełnić tylko dłużnik.
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 24 czerwca 2021 r., II AKa 248/20
Standard: 78793 (pełna treść orzeczenia)
Podmiotem przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. może być tylko dłużnik, jednakże przepis art. 308 k.k. rozszerza zakres odpowiedzialności na osoby, które prawnie lub faktycznie zajmowały się sprawami majątkowymi innego podmiotu i które mogą odpowiadać "jak dłużnik lub wierzyciel" (wyrok SN z dnia 15 stycznia 2000 r., V KKN 192/99) (za Andrzej Marek Komentarz do art. 300 k.k. ) .
Wyrok SR w Legionowie z dnia 5 grudnia 2018 r., II K 341/18
Standard: 78925 (pełna treść orzeczenia)
Art. 300 § 2 k.k. dotyczy także osób, które ponoszą wobec wierzyciela odpowiedzialność rzeczową. Sąd Najwyższy uznaje za trafne stanowisko, że odpowiedzialnym na podstawie rozważanego przepisu może być nie tylko dłużnik osobisty, lecz także osoba odpowiadająca rzeczowo (a więc dłużnik rzeczowy). Odpowiedzialność rzeczowa może istnieć równocześnie z odpowiedzialnością osobistą tej samej osoby, lecz może się od niej całkowicie odłączyć. Odpowiedzialny rzeczowo może być dotychczasowy dłużnik wierzyciela, lecz może nim być także inna osoba. Żadne względy nie przemawiają za ograniczeniem zakresu podmiotów sprawczych z art. 300 - 302 k.k. tylko do dłużników osobistych. W przeciwnym bowiem wypadku bezkarna pozostałaby cała rzesza dłużników rzeczowych
W doktrynie i orzecznictwie występuje w zasadzie jednolity pogląd, że pojęcie „dłużnik”, a zatem istnienie stosunku zobowiązaniowego (o dowolnym charakterze) należy rozstrzygać zgodnie przepisami oraz ich interpretacją wynikającą z prawa cywilnego. Nie ma potrzeby w tym miejscu szerszego rozważania w zakresie podstawowej definicji „dłużnika”. Wystarczy poprzestać na stwierdzeniu, że jest nim strona zobowiązana w stosunku prawnym zobowiązaniowym do spełnienia określonego świadczenia wobec wierzyciela.
Przepis ten nie posługuje się wprawdzie wprost pojęciem „dłużnik" na określenie podmiotu czynu zabronionego, jednakże do istoty tego przestępstwa należy działanie „na szkodę swojego wierzyciela", a co za tym idzie, sprawcą czynu może być jedynie dłużnik.
Wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r., II KK 411/17
Standard: 78914 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 78915 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 79116 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 78926 (pełna treść orzeczenia)