Współsprawstwo do przestępstwa z art. 296 § 1 k.k.

Przyjmując że zachowanie sprawcy realizujące znamiona art. 296 § 2 i 3 k.k., w formie współsprawstwa równoległego, miało postać zaniechania, nie można oskarżonemu przypisać skutku stanowiącego znamię tego typu czynu zabronionego. Nie wyklucza to oczywiście możliwości dokonywania oceny zachowania oskarżonego w perspektywie innych postaci współsprawstwa oraz innych przypisanych mu w wyroku czynów, mając w szczególności na względzie fakt, że znamiona współsprawstwa będą spełnione także wtedy, gdy w wykonaniu porozumienia sprawca podejmuje działania (lub zaniechania), które łącznie z działaniami (lub zaniechaniami) innego współsprawcy prowadzić będą do realizacji znamion typu czynu zabronionego.

W perspektywie współsprawstwa do przestępstwa z art. 296 § 1 k.k. należy przy tym mieć dodatkowo na uwadze skutkowy charakter tego przestępstwa oraz treść art. 21 § 2 k.k., co oznacza, że extraneus może odpowiadać karnie za współsprawstwo tego przestępstwa, jeżeli tylko miał świadomość współdziałania ze „zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi” innej osoby.

Wyrok SN z dnia 30 października 2013 r., II KK 81/13

Standard: 78602 (pełna treść orzeczenia)